Zelfzorg is niet egoïstisch
Toevoegen aan je favorieten?
Log in of maak een account aan.
Persoonlijk blog / Karlijn Migo-Merx
'Toen ik moeder werd, had ik nooit gedacht dat één van de belangrijkste personen die ik naast mijn kinderen zou opvoeden, ik zelf zou zijn.' Een treffende quote van gezinstherapeut Shelly Robinson.
Mijn kind is mijn personal trainer
Het komt vaak voorbij tijdens de sessie met de ouders die bij mij in de praktijk komen: geen betere personal trainer dan een kind met Down (of een andere beperking)
Want dat is wat ik echt heb ervaren in het opvoeden van al mijn kinderen, maar in het opvoeden van onze dochter Lies in het bijzonder. Ze spiegelen mij als moeder. In de stukken die ik nog door te akkeren heb. In dat wat ik vanuit mijn systeem van herkomst (mijn ouders, grootouders en alle overgrootouders daarvoor) heb meegekregen.
Is het altijd leuk in die spiegels te kijken?
Vaak wel, maar lang niet altijd. Want dat wat mij raakt in het gedrag van mijn kind, daar heb IK wat van te leren. En hoe pijnlijker het is wat ik te zien krijg, hoe groter mijn eigen groeiproces uiteindelijk is.
Zo heb ik het heel lang heel moeilijk gevonden om ruimte te maken voor mezelf. Rustig op de bank zitten? Ik werd er alleen maar onrustig van. En dus was het hup, weer aan de slag. Ging ik erop uit, dan knaagde er altijd een gevoel van schuld naar mijn partner of naar de kinderen. Die vervolgens ook heel dramatisch aan mijn benen gingen hangen alsof ik drie weken alleen op vakantie zou gaan.
En nam ik dan eindelijk eens echt ruimte voor mezelf dan kreeg ik vaak te horen: 'Zo zo, dat is lekker luxe!' En dan werd dat schuldgevoel weer gevoed: hallo vicieuze cirkel!
Ik weet inmiddels zoveel beter. Want het is geen luxe. Nee, het is bittere noodzaak om bij te tanken als je altijd iets of iemand om voor te zorgen hebt, je altijd aan moet staan en meer dan 100% moet geven.
Dus als ik nu tijd voor mezelf neem dan is dit wat ik tegen mezelf zeg:
'Nee, ik ben niet lui of ongemotiveerd, ik ben supergoed bezig!'
Ik ben na jarenlang in de overlevingsmodus te hebben geleefd me heel erg bewust geworden dat selfcare niet selfish is. Dat, als na ik een periode van veel ziekenhuis, gebroken nachten of weer een heftige gebeurtenis waarbij rouw en levend verlies komt kijken, niet goed de tijd neem om te “na te trillen", ik mezelf voorbij raas en totaal leegloop.
Dat emoties opstapelen en in mijn lijf gaan zitten. En die komen er vroeg of laat toch een keer uit. Alleen dan vaak op een niet zo’n fijne manier…
Dus neem ik nu echt de tijd voor mezelf. Om te verwerken, te helen en weer op te laden. Zodat ik er juíst weer - en beter ook nog - voor mijn gezin kan zijn.En ik mijn kinderen tegelijkertijd ook nog eens de mooiste levenslessen voorleef.
De belangrijkste levensles is dat je alleen goed voor de ander kunt zorgen als je ook goed voor jezelf zorgt.
Een mooie quote voor op een tegeltje als het mij vraagt!
Wil je de kunst van het voor jezelf zorgen ook beter gaan verstaan? Maar heb je geen idee waar je moet beginnen? Boek dan een gesprek met mij in. Dan gaan we samen kijken hoe ook jij goed voor jezelf kunt zorgen. Hoe je, naast de zorg voor je kind, weer regie kunt gaan ervaren in je leven.
Fotografiecredits: Danielle de Grave photography
Meer Sophi?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang maandelijks
de nieuwste inspirerende verhalen in je mailbox!
Huidige thema
Wat vind je van dit artikel?
Meld je aan voor onze nieuwsbrief
Zo heftig als ziekenhuisopnames etc is het niet. Maar op mijn "vrije dagen" ben ik (on)bewust continu bezig met mijn dochter (ass en net 18 jaar). Ze appt ook continu onder schooltijd als ze mindere dagen heeft.
Ik ben echt blij als ze die 2 dagen "gewoon" naar school gaat.
Iets voor mezelf doen, is lastig. Gauw het huishouden runnen voordat ze terugkomt en alle aandacht nodig heeft.
Ik loop op eieren als ze er is, niet te veel vragen/zeggen, continu stemming peilen en continu zorgen maken.
Ze maakt met regelmaat dankbaar misbruik van mijn zorgen en speelt soms ook een toneelstuk om daarna vrolijk thuis door te leren ipv op school.
Ze werkt en sport niet, is continu aanwezig in huis.
Het liefst ontvlucht ik het huis als zij er is, dat is toch erg!
Geen idee hoe we dit moeten aanpakken want ze zit continu in de slachtofferrol (ja maar, nee want).
De spiegel die ik voorkrijg is duidelijk het falen van ouderschap en opvoedkunde. Terwijl ik pedagogisch professional ben en op mijn werk wel voor elkaar krijg wat thuis niet lukt. Wat doe je dan? Hoe krijg ik het wel voor elkaar?