Log in of maak een account aan.
Het corona-virus heeft ons leven behoorlijk overhoop gehaald. We zaten thuis. Zonder de zorg die we gewend waren of op de manier zoals we die gewend waren. Dichtbij elkaar met een zorgintensief kind in ons midden. Ons meest kwetsbare kind, die ook nog moest wennen aan een hele andere routine. Een recept voor oplopende spanning. Moeder Leontien vertelt hoe zij daar mee om ging.
‘Tien, je vliegt een beetje uit de bocht’, zei mijn man met gevoel voor understatement, toen ik ontplofte omdat ik geen verbinding met de school van mijn dochter kreeg. En natuurlijk had hij gelijk. Niemand, en zeker mijn verstandelijk beperkte dochter niet, wordt er beter van als mama vloekt tegen een computer.
Tegelijkertijd voelde ik ook verzet opkomen. Want hoe kun je van ouders van een zorgintensief kind verwachten dat zij zich rustig houden als zij in zo’n bizarre situatie als de corona-crisis terecht zijn gekomen? Hoe hou je het kalm als de PGB'er afbelt, terwijl jouw kind moeilijk zijn emoties kan reguleren? Of de nachtverpleging niet meer mag komen voor je kind dat meermalen per nacht hulp nodig heeft? Dan is je blijven beheersen bijna onmogelijk.
Een schreeuwende ouder is schadelijk voor kinderen (en voor je relatie. En voor jezelf). Het brein geeft bij dreigend gevaar een stress-respons. Je lichaam geeft daarvoor al signalen af (verhoogde hartslag, versnelde ademhaling, spanning in je lijf). Als je die weet te herkennen kun je soms die respons voor zijn, maar dat is lang niet altijd mogelijk. De vraag is dus misschien niet hoe we kalm blijven, maar hoe we onszelf weer kalmeren als we uit de bocht zijn gevlogen. Het moet wel meteen werken. Ik ontspan inderdaad van een dagje sauna of een lekkere wandeling in het park, maar aan dat advies heb ik nu geen bal. Wat kalmeert mij nu, meteen?
Je kunt een beroep doen op je ratio en jezelf streng toespreken. Een wijze vrouw leerde mij echter ooit dat andere manieren vaak effectiever zijn. Lichamelijk contact, muziek, warmte op je lijf. Deze wijze vrouw liet in tijden van hoge stress warm water over haar polsen lopen. Bij mij werkt muziek: Nederlandse liedjes waarmee ik tegelijk de geluiden van mijn verstandelijk beperkte dochter overstem.
En dus heb ik na mijn scheldkanonnade een liedje opgezet én vanuit mijn hart “sorry” tegen mijn dochter gezegd. Want al begrijpt ze er geen bal van, ik zag dat ze voelde dat ik het meende. En dat helpt ook.
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang maandelijks
de nieuwste inspirerende verhalen in je mailbox!