Tijd voor jezelf nemen? Wat als je niet gemist kan worden?

Ik geef het toe. Het ligt niet aan andere mensen of aan Twan. Het ligt gewoon echt aan mij.

Ik kan dat best wel inzien, maar dat maakt mijn probleem niet kleiner. Waar ik het meest naar verlang is een heel weekend weg met mijn man.

Gewoon net als vroeger samen door een stadje struinen, winkels en een museum bekijken en vervolgens tevreden en voldaan neerploffen op een terras. Of gewoon een hele dag naar de sauna en daar dan blijven slapen.

Het klinkt en voelt fantastisch in mijn hoofd, maar als mijn man voorstelt om het echt uit te voeren, slaat mijn paniek toe.

Wie moet er dan voor Twan zorgen? Wie snapt hem nou beter dan wij? Wat als hij verdrietig of boos wordt en wij zijn er niet om hem te helpen?

De ouders van mijn man en mijn moeder willen best oppassen.

Ze bieden echt wel hun hulp aan en dat is super fijn. Voor een paar uurtjes vind ik dat ook goed, maar 2 dagen weg en een nacht???

Ze hebben gewoon niet zoveel geduld als wij of geven juist dingen toe die ik niet goed vind. En ik wil gewoon niet dat hij van slag is als we er niet zijn om hem rustig te maken.

Sinds kort hebben we een oppas. Dat was al een enorme stap voor mij. Een meisje van 17, zonder medische ervaring achterlaten met mijn kinderen...

Ik ben aan het oefenen met loslaten, maar het valt mij erg zwaar.

Soms vraag ik mij af hoe andere ouders dat doen.

Op het dagcentrum waar Twan doordeweeks naartoe gaat zijn kinderen die één keer in de maand een weekend naar een logeergroep gaan.

Een van de leidsters van Twan zei laatst dat het haar een goed idee leek als we Twan vast op de lijst zetten omdat er lange wachttijden zijn voor de logeerhuizen. Als we aan de beurt zijn en we zien er toch vanaf dan kan dat altijd.

Maar zelfs dat vind ik een hele grote stap. Ons kleine mannetje op de lijst zetten om een heel weekend weg te gaan elke maand. Ik weet het niet hoor, dat voelt heel onnatuurlijk.

Ik hink steeds op twee gedachten: tijd en ruimte voor mezelf nemen en er voor Twan kunnen zijn.

En daarbij vraag ik mij af, ben ik de enige die hier zo’n moeite mee heeft?

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.