Sla hulp niet af, maar aanvaard het

De overtreffende trap van druk

Als ouders van een zorg intensief kind heb je het druk. Iedereen heeft het tegenwoordig druk. Maar als zorgouder heb je naast de gewone dingen nog vaak enorm veel te regelen. Ik voel me vaak net een manager, dan weer secretaresse en dat naast mijn rol als moeder. En dat is meestal niet erg.

Maar ik heb ook moeten leren dat ik niet alles zelf hoef te doen. Een zorgverlener kan ook die apotheek eens bellen. De statafel instellen kan ook best als ik er een keer niet bij ben. De fysio die aan huis komt, doet ook haar werk als ik even boodschappen doe, terwijl de zorgverlener bij Nathan is.

Hulp aanvaarden

We denken vaak dat we alles zelf moeten doen, maar dat is niet zo. Dan heb je vaak ook nog intensieve tijden van ziekenhuis opnames. Of thuis intensieve tijden. Bij ons wordt regelmatig hulp aangeboden. En de eerste jaren zei ik: nee hoor, dat hoeft echt niet. Ik voelde me schuldig als iemand anders voor me kookte. Dat dan ook ook speciaal kwam brengen bij het ziekenhuis. Of dat iemand thuis mijn was wegwerkte terwijl wij een spoed opname hadden met Nathan.

Ik heb moeten leren dat anderen ons graag helpen. Ieder op zijn eigen manier. En ik heb geleerd hier dankbaar 'ja' op te zeggen.

Wij hebben momenteel ook een ziekenhuis opname, op het moment van schrijven (hopelijk niet meer bij het uitkomen van deze blog). We kregen bericht van iemand met de vraag of ze eten kon komen brengen? Dankbaar namen we het aan. Want koken kost tijd, die tijd zijn we graag bij ons kind. En ongezond eten gebeurt helaas al te vaak tijdens een opname.

Maak je hulpvraag concreet

Er zijn ook veel mensen die zeggen: als ik iets voor je kan doen? Dan zeggen we ook al snel: "nee hoor, hoeft echt niet". Want wat is iets?!

Je kunt ook samen bekijken wat diegene dan fijn zou vinden om te doen. Zo ben ik zelf geen kookwonder, dus koken doe ik niet snel voor anderen. Een stapel pannenkoeken bakken wel. Toch ben ik zelf meer van het schoonmaken als helpen. Of eens oppassen, of bij ouderen gewoon eens langsgaan. Het maakt helemaal niet uit hoe je helpt, of geholpen wordt. Het gaat om het idee erachter. Dat je blij wordt van anderen mensen helpen, maar ook dat je blij mag zijn als je zelf geholpen wordt.

En dan hoef je niet altijd iets terug te doen. Laten weten aan diegene dat je ze dankbaar bent, en blij bent met de hulp, kan al voldoende zijn. Of even iets meegeven als dank. Mensen 'geven' vaak niet met het idee er iets voor terug te moeten krijgen.

Sla hulp niet af

We zijn zo gewend om op onze achterste benen te lopen. Om door te gaan en die automatische piloot niet te doorbreken. En dat is prima, soms heb je ook geen keuze. Maar als iemand dan heel lief die hulp aanbied, sla die hulp dan niet af!

Het is echt even omschakelen. Tenminste, dat was het voor mij in het begin wel. Maar eigenlijk is het ondankbaar om hulp af te slaan. Zo ging ik het op een bepaald moment zien.

Als peuter zeggen we het al: ikke zelf doen. Maar als volwassene mogen we het weer leren loslaten.

Helpend kan zijn om te bedenken: wat zou ik in deze situatie voor anderen willen doen?

5 talen van de liefde

Zelf is mijn liefdestaal ook geven, dus ook helpen. Maar als dat het van jou niet is, heb je vast één van de andere liefdestalen. Ken je de 5 talen van de liefde al?

Het is fijn om daar samen als partners naar te kijken, om te weten wat de ander fijn vindt om te ontvangen of te geven. Maar dit werkt precies zo bij je sociale contacten. Je gaat leren zien wat de ander fijn vindt om te doen voor je.

Wat ook handig is, is om geen verwachtingen van mensen te stellen. Maar diegenen zelf na te laten denken wat ze zouden willen doen voor jou. Want als jij vraagt: wil je voor me koken, en diegene houdt er niet van, dan werkt het niet. Of het zal dan eenmalig gebeuren en daarna niet meer.

Ik hoop dat jij ook leert om hulp te accepteren. Dat je ziet hoeveel lieve mensen er om je heen staan. Ieder op zijn eigen manier.

Geld voor de papa's overigens ook.