Niet compleet op vakantie

Niet bepaald ontspannen

Ik weet nog goed dat ik oververhit tegen mijn man riep “Dit is toch geen vakantie man, dit is gewoon va-kut-sie!” toen we met het zweet in onze bilnaad achter Lies aan het rennen waren, haar dan weer uit een zwembadje van de buren of de tent van wildvreemden moesten plukken, of voortijdig de bowlingbaan moesten verlaten omdat Lies alleen maar de ballen van de buurman wilde pakken en languit op de baan ging liggen blèren.

Situaties waar we achteraf hard om moeten lachen, maar die op het moment zelf alles behalve grappig waren. Hoewel ik in het geval van die bowlingbaan, stiekem ook best opgelucht was dat we eerder weggingen want bowlingbanen zijn tegenwoordig ware discotheken, met stroboscopen, housemuziek en flikkerende schermen. Hallo overprikkeling!

Vakantie is voor Lies ook heel uitdagend

Dit jaar gingen we als gezin in de meivakantie twee weken naar een prachtige Agriturismo in Italië. Het was daar heerlijk, al was het maar vanwege het heerlijke eten, het fijne nog niet al te warme zonnetje, en de echte gastvrijheid die de Italianen zo goed verstaan. En het was tegelijkertijd ook heel hard werken. Vakantie is voor onze dochter met het syndroom van Down heel fijn, maar ook heel uitdagend.

Alles gaat anders dan thuis. Geen structuur, geen vast ritme. Ook niet als we haar helpen met het uitschrijven van de dagindeling, loopt het juist op vakantie altijd wel even wat anders (want dat is nu juist zo heerlijk aan vakantie). Voor Lies is dit echter goed voor veel spanning en een hang naar controle. Daar wordt het niet altijd gezelliger op, zullen we maar zeggen. Hoewel we echt hebben kunnen genieten van het samenzijn als gezin en heel veel fijne momenten hebben gehad, werd ook deze vakantie weer pijnlijk duidelijk dat er van bijtanken geen sprake was voor ons als ouders.

Dit jaar doen we het anders

En dus hadden we dit jaar de moed om in de zomervakantie op te gaan splitsen. Ik ga alleen met de oudste twee een weekje naar de zon. En Oskar blijft thuis bij Lies. Om een week later met zijn vader naar Frankrijk af te reizen voor de broodnodige rust en ontspanning.

Het is kei hard nodig en ik kijk er naar uit om samen met onze twee pubers even lekker op een strandbedje te gaan liggen, en niet veel meer te hoeven dan nadenken over of ik me al heb ingesmeerd of welk boek ik eerst zal gaan lezen. En tegelijkertijd is het ook ingewikkeld en goed voor een draai in mijn buik. Want het liefste zou ik dit als compleet gezin willen doen. De realisatie dat dat er (nu nog) niet in zit, is ronduit pijnlijk.

Ik sprak hierover met collega ouderbegeleider Minke Verdonk, die ook weet hoe het is om je zo verscheurd te voelen. Toen ik in tranen uitbarstte en ratelde dat ik het zo rot vind voor mijn man dat hij achterblijft terwijl hij ook zo hard heeft gewerkt. Dat Lies er ook gewoon bij hoort en we haar het liefste mee zouden nemen, maar dat dat dan betekent dat ik weer niet aan de broodnodige rust toe kom en dat ik echt écht even moet bijtanken omdat ik anders niet weet hoe ik het vol ga houden en… Minke onderbrak me en vroeg: “Hoort Lies er ook bij als ze thuisblijft?”.

Ook al zijn we niet samen, we zijn toch compleet

Een prachtige en treffende vraag. Want natuurlijk hoort Lies erbij. Er is eigenlijk niks dat kan maken dat ze er niet bij hoort. Ze is ons kind en heeft ons als gezin zo ontzettend compleet gemaakt. Meer dan ik ooit had kunnen bedenken.

Het stellen van deze vraag en het formuleren van het antwoord gaf me berusting.

Het is goed zo.

En het doet pijn.

Maar het is nodig.

Ik heb het nodig.

De oudste twee hebben het nodig om even onverdeelde aandacht te hebben van hun moeder en ook lekker te kunnen niksen, zich niet druk te hoeven maken over hun zusje.

En dus gaan we het doen. Samen op avontuur. Dingen doen die we anders niet zouden kunnen doen. Om daarna weer heerlijk als gezin thuis te kunnen komen en te voelen hoe fijn het is samen, om elkaar ook even te kunnen missen.