Karlijn verzorgt in september een webinar over zelfzorg. Dit is haar verhaal.

Het is niet alleen positief, maar ook niet alleen negatief.

Karlijn is moeder in een bijzonder-gewoon gezin, zoals ze dat zelf graag zegt. Ze heeft drie heerlijke kinderen, alle drie op hun eigen manier uniek, met hun ‘eigen aardigheden’. Karlijn gaat de barricade op om een écht beeld te geven van hoe het is om een kind met Down op te mogen voeden. Hoe het is voor broer en zus. Geen ‘sugarcoated’ verhalen, maar gewoon zoals zij het ervaart, met de mooie momenten en de moeilijke momenten.

Karlijn vertelt over haar worsteling met de buitenwereld. Daar waar ze in de eerste jaren na de geboorte van haar dochter Lies de wereld wilde laten zien hoe leuk je het kunt hebben, liep ze toen Lies wat ouder werd ook tegen het feit aan dat het soms ook simpelweg zwaar is.

Als ouder van een kind met een beperking moet je voor dingen knokken, bijvoorbeeld een passende plek op school of het bestaansrecht van je kind.

Als ze leest dat sommigen vinden dat we moeten streven naar een Downloze samenleving, doet dat haar als moeder pijn. Maar het geeft meteen de motivatie om een ander geluid te laten horen.

“Schoonheid zit juist in imperfectie. Je wordt als ouder uitgedaagd in lessen van loslaten van verwachtingen. Dat zou je eigenlijk met alle kinderen moeten doen. Ieder kind moet mogen zijn, wie het is.

Natuurlijk vind ik het ook belangrijk om mijn kinderen te stimuleren het maximale te bereiken, maar ik besef ook dat er een keerzijde is. Ik las laatst over een lichamelijk beperkte jongen die in een interview zei dat hij zijn beperking pas geaccepteerd had toen zijn moeder overleed. Dat kwam wel even binnen bij mij. Deze jongen had altijd het gevoel gehad dat hij zich moest bewijzen.

Gelukkig hebben we veel fijne mensen om ons heen die niet alleen Lies helpen, maar ons ook.

Zij houden ons regelmatig een spiegel voor die iedereen eigenlijk wel eens nodig heeft. Want het zit ergens tussen stimuleren waar het kan, verwachtingen loslaten waar het moet en je kind de kans geven om zelf te leren, te vallen en weer op te staan.”

Karlijn is therapeut en houdt praktijk in Nijmegen. Ze startte een community voor ouders van bijzondere kinderen; Down My Tribe. Hier kunnen andere ouders terecht voor coaching en inspiratie.

“Ik ben Down My Tribe gestart vanuit mijn eigen worsteling. De eerste vier jaar nadat Lies geboren was, was ik een heuse tijgerin. Want hoewel mijn man en ik er direct helemaal oké mee waren dat we een dochter met Downsyndroom hadden gekregen, merkten wij dat sommige mensen daar toch anders over dachten. Dat wakkerde bij mij een vuurtje aan… Ik zou wel eens even laten zien wat voor een fantastisch kind onze Lies is! Totdat ik voelde dat ik een heleboel dingen ook zwaar begon te vinden. Niet zozeer het zorgen voor Lies als kind, maar wel de zorgen om haar en dat heel veel dingen niet zo vanzelfsprekend zijn als bij die andere twee.

Ik kreeg de twee werelden van enerzijds je kind omarmen zoals het is en anderzijds toegeven dat het ook zwaar is, niet bij elkaar in mijn hoofd.

Daarnaast merkte ik ook dat we met de uitdaging die we met Lies hadden niet altijd terecht konden bij onze omgeving. Hoewel iedereen het echt heel goed bedoelde, merkten we vaak dat mensen ons toch net niet helemaal snapten, of gewoonweg met andere uitdagingen te maken hadden. En dat voelde soms best alleen. Ik had heel erg behoefte aan iemand die snapt hoe het is. Hoe het écht is. Niet iemand die zei dat het zo knap is hoe ik het deed of bewondering voor me had.

Nee, ik wilde met iemand mijn emoties ontrafelen, woorden geven aan al die gevoelens die zo dwars door elkaar lopen als kersverse moeder in een nieuwe wereld die voor ons open ging na de geboorte van Lies. Ik wilde met iemand kunnen praten over hoe het écht is om moeder te zijn van een kind met een beperking. Die beperking die ik nooit zo zag, maar de wereld om ons heen des te meer.

Ik wilde praten met iemand over hoe ik me moest verhouden tot die wereld, die altijd wel wat vindt van haar, van ons als gezin.

Ik wilde praten over hoe ik me wilde verhouden tot mijn moederhart dat overliep van liefde, maar ook voelde hoe zwaar het is. Superzwaar soms. Ik wilde erkenning voor het gegeven dat het niet went om steeds maar het bestaansrecht van je kind te moeten verdedigen. Ik wilde herkenning vinden, en voelen: ik ben niet de enige die het zo voelt. Ik wilde kunnen huilen en het moeilijk vinden zonder medelijden te krijgen, of horen 'ik zou het niet kunnen'. Ik wilde praten over hoe ik die vaak uiteenlopende gevoelens, die gelaagdheid in het ouderschap, bij elkaar kon brengen in mezelf. Daar waar ik zo’n behoefte aan had was er eigenlijk niet. Ik vond veel herkenning en erkenning in de gesprekken met de moeders uit de community op facebook, D-mama’s. Na heel veel persoonlijke ontwikkeling en een studie tot therapeut heb ik veel van de emoties die ik ervaarde en met regelmaat nog steeds ervaar, kunnen ontrafelen. Dat gaf heel veel inzichten en berusting.

En toen dacht ik: laat ik andere ouders dan gaan bieden waar ik zelf zo’n behoefte aan had.

Inmiddels heb ik al heel wat ouders begeleid. Meestal gaat dat via via of vinden mensen mij via Instagram of LinkedIn. Van Groningen tot Rotterdam komen ouders naar mijn praktijk in Nijmegen. Dat zegt denk ik wel wat over de urgentie bij deze groep ouders.

Je gaat een andere reis tegemoet. Je gaat eerder afslagen nemen, de nodige hobbels in de weg krijgen. Je gaat onderuit en krabbelt weer op. Je bent sterk en kwetsbaar tegelijk.

Ik kan natuurlijk niet iemands problemen oplossen, maar ik kan wel naast iemand gaan staan, iemand zichzelf de juiste vragen helpen stellen en een wandelstok bieden, zodat diegene weer vooruit kan. Ik kan als therapeut meevoelen en weer wat vertrouwen bieden in de toekomst en dat gaat verder dan alleen maar voor ouders van kinderen met Down. Ik ben er voor iedereen wiens kind anders is dan verwacht.

In het webinar dat ik geef over 'Voor jezelf zorgen, maar hoe dan?' put ik uit de ervaringen die ik zelf heb opgedaan als moeder en uit de verhalen van de ouders die bij mij in de praktijk komen. Ik weet inmiddels hoe essentieel het is om goed voor jezelf te zorgen. Juíst als er altijd iemand is om voor te zorgen. En ik weet ook hoe moeilijk dat is. Omdat de zorg altijd doorgaat. Ik heb heel lang gezegd dat ik geen andere keuze had dan doorgaan als mensen tegen mij zeiden: 'Hoe hou je het vol, dit is toch niet meer te doen?' Feit is inderdaad dat in het leven van ouders van een kind met een beperking de zorg altijd doorgaat. Soms een leven lang. Wat ik nu tegen mijn cliënten zeg als ik hoor 'Tja, ik heb niet echt een keuze' is: 'Jawel, je hebt wél een keuze!' Je kunt namelijk OOK voor jezelf zorgen. Uit liefde voor je kind en jezelf. Wat jouw kind vooral nodig heeft is een gezonde en gelukkige ouder.

Gun jouw dierbaren de beste versie van jezelf. En niet wat er nog van je over is.

Daarom ben ik zelfzorggesprekken gaan geven in mijn praktijk. Omdat ik heb ervaren dat daar de meeste ouders mee worstelen en tevens ook de meeste winst te halen valt.

Zelfzorg is voor iedereen anders. Voor mij betekent voor mezelf zorgen dat ik volop aan het leven kan deelnemen. Als het tegenovergestelde van afhaken en de wereld de rug toekeren omdat het te veel is naast de zorg voor mijn kind.

Zelfzorg is voor mij ook het mezelf toestaan om het zorgen soms gewoon even heel erg pittig te vinden, mild te zijn voor mezelf en rust te nemen als mijn lijf daarom vraagt. Mezelf daarin niet te veroordelen, maar juist toe te staan, dat die gevoelens er mogen zijn.

Juist door negatieve gevoelens toe te staan, worden ze zachter. En kan er mildheid en daarmee ruimte ontstaan.

In het webinar 'Voor jezelf zorgen, maar hoe dan?' ga ik uitgebreid in op de verschillende vormen van zelfzorg. Want goed voor jezelf zorgen is zoveel meer dan een bezoekje aan de sauna of mediterend op een kussentje zitten met een kopje kruidenthee.

Ik vertel over wat maakt dat zoveel mensen, met name vrouwen, zich schuldig voelen als ze voor zichzelf kiezen. En over hoe je zelfzorg echt onderdeel kunt maken van je dagelijks bestaan, zonder dat je daarvoor je hele leven radicaal om hoeft te gooien. Want daar heb ik helemaal geen tijd voor namelijk ☺️."