Log in of maak een account aan.
Persoonlijk blog | Melinda van Rossen
Elisha, de dochter van Melinda, heeft het 22Q11ds syndroom. Ze had een moeizame start nadat ze samen met haar tweelingbroertje Ryan te vroeg geboren werd. Later bleek Ryan autisme en adhd te hebben.
Melinda is fulltime mantelzorger en schrijft over haar leven als moeder van dit zorgintensieve gezin. Dit keer gaat het over eenzaamheid.
Merk je dat, sinds je een zorgintensief kind hebt (of wellicht meerdere), afspreken niet vanzelfsprekend meer is?
Alles kost heel veel tijd en jouw tijd is kostbaar en gaat grotendeels naar de zorg voor je kind. Even gezellig met een vriendin op pad of even naar een verjaardag toe is niet zo makkelijk. Als je een keertje een beetje vrije tijd hebt, ben je blij dat je even op adem kunt komen, laat staan dat je dan gelijk op pad wilt gaan. Je kiest er daarom eerder voor om jezelf even op te laden, dan dingen te doen die je energie kosten.
Helaas is een gevolg hiervan dat je sociale kring steeds kleiner wordt.Dat zorgt ervoor dat je niet even iemand kan vragen om met je iets leuks te doen, als je er wél de energie voor hebt. En dat hulp vragen lastig is.
Soms zijn opa’s en oma’s al op leeftijd en kunnen ze niet meer bijstaan in de zorg voor je kinderen. Het ontbreekt bij andere mensen vaak aan begrip voor jouw situatie. Ze vinden dat het nu maar eens rustig of goed moet gaan, terwijl jij daarentegen meestal in de overlevingsstand staat.
Waar ik mij in het begin nog wat verontschuldigde, gaf ik later aan dat zorg altijd onderdeel zal blijven van ons leven en dus ook vaak een terugkerend onderwerp zou zijn in onze gesprekken. Ook al vind ik praten over andere dingen ook erg fijn en toon ik natuurlijk ook interesse in de ander.
Ondanks dat veel mensen zeggen dat ze je begrijpen, werkt het in praktijk toch vaak anders. Dan vinden ze het bijvoorbeeld lastig als je kind ineens thuisblijft van school, want dat hoort niet in hun ogen. Ze weten niet dat je van alles hebt geprobeerd, maar dat het nu niet werkt of passend is voor het kind en later misschien weer wel.
Het is nog fijner als ze je ook helpen of met je meedenken in bepaalde situaties, maar dat is niet persé noodzakelijk. Iemand die naast je staat, een arm om je heen slaat als je het even niet meer weet of zegt dat ze het heel ingrijpend vindt maar niet kan helpen, is ook zeer waardevol. Alleen de erkenning is al zo fijn.
En ondanks dat kleine clubje lieve vrienden of familie om je heen die jouw situatie begrijpen, zal dit nooit op dezelfde manier zijn als andere zorgmoeders. Ik heb in korte tijd waardevolle contacten gelegd met zorgmoeders. We begrijpen elkaars situatie en ik moet zeggen dat ik hier erg dankbaar voor ben. We steunen elkaar in moeilijke tijden en hebben soms aan een half woord genoeg.
Het is belangrijk dat, wanneer jij je eenzaam voelt en alle zorg hard op je schouders terechtkomt, je in overlevingsstand zit of even niet meer weet hoe je verder moet, dat je dan je armen uitsteekt naar de ander om jou te helpen. Zelfs als je niet geholpen wilt worden, op een gegeven moment is het een opluchting als iemand een luisterend oor kan bieden. Mocht je deze niet vinden, dan wil ik er altijd voor jou zijn!
Note van Sophi:
Voel jij je aangesproken door het verhaal van Melinda en wil je met haar in contact komen? Je kunt haar ook volgen via Instagram.
Onlangs heeft Melinda een mooi E-book gelanceerd vol met interviews van zorgmoeders. Je kunt het E-book gratis downloaden.
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang maandelijks
de nieuwste inspirerende verhalen in je mailbox!