Het is veel

Structuur

Voor ons als ouders ook de tijd om weer bij te kunnen tanken, na twee fijne en gezellige maar ook intensieve weken. Want: geen structuur (daar is vakantie immers voor). Maar onze jongste dochter Lies gaat daar niet zo heel lang lekker op. Gaat ze slechter slapen – wat ze toch al niet heel best doet – en roept ze ongeveer honderd keer per dag “mama”. Echt hoor, als ik toch een kwartje zou krijgen voor iedere keer dat dat woord wordt gezegd… dan hoefde ik niet meer te werken, denk ik.

Ook dat nog

Tel daarbij op dat we de dagen voor kerst allemaal gevloerd werden door een pittig buikgriepvirus en we met Lies op de eerste hulp belandden, omdat ze haar suikerspiegel niet goed kan reguleren en dus in de problemen komt als ze veel moet spugen. De dag dat Lies weer opgeknapt was, na twee nachten geen slaap, voelde ik mijn buik draaien. En net op het moment dat ik mijn maaginhoud had geleegd in de WC keek mijn man mij benauwd aan met een lichtelijk groen/gele waas om zijn neus en riep mijn oudste dochter dat ze moest spugen.

De kerstdagen moesten nog beginnen en ik had nog geen boodschap in huis. Een beetje veel was het wel. Maar ik betrapte mezelf ook op de corrigerende gedachte dat er ouders van een zorgintensief kind zijn, het vele malen pittiger hebben met ziekenhuisopnames en meerdere diagnoses. En dat het bij ons allemaal wel meevalt.

We gaan maar door

Zo gaat het vaak, als we merken dat het veel is allemaal. Dat het nog veel moeilijker is om toe te geven dat het even niet gaat. En dus gaan we door, ook als we al lang niet meer kunnen. Als we dan eenmaal de moed hebben verzameld om voorzichtig uit te spreken dat het even veel is, dat je moe bent, dat de dagen zwaar voelen en je hoofd overloopt, is dit vaak de reactie: “Wel een beetje positief blijven hoor” of “ Alles wat je aandacht geeft groeit”. Of deze: “Ach ja, maar je bent toch sterk? Jij kunt dit aan.”

Ik las van de week treffende woorden op het insta account 'Zorgt voor ons moeder', een Vlaams account waar ouders van kinderen met een beperking elkaar kunnen opzoeken. Daar werd het treffend benoemd: “Alsof je met een beetje meer positiviteit je vermoeidheid kunt wegtoveren. Alsof het zwaar hebben iets is wat je oplost door er geen aandacht aan te geven. En alleen maar te focussen op wat goed gaat, terwijl je steeds vermoeider en vermoeider raakt. Daar wordt niemand beter van. Jij niet, en degene die het zegt meestal ook niet”.

Het mag soms gewoon even veel zijn

Er is een term voor altijd alles maar met positiviteit weg te relativeren: toxische positiviteit. Het maakt dat je je verdriet begint te relativeren. Dat je je zorgen kleiner maakt dan ze voelen. Dat je jezelf wijsmaakt dat je je eigenlijk aanstelt. “Want er zijn ergere dingen.” En je je zelf hoort zeggen “Het gaat wel”, terwijl je eigenlijk bedoelt: “Ik ben op en ik weet het even niet meer”.

Je hoeft het niet altijd weg te lachen. Je hoeft geen excuses te maken omdat het moeilijk is. Je mag zeggen: “Dit is lastig.” Je hoeft niets erger of beter te maken. Je hoeft niet altijd flink te zijn of positief te blijven of toch maar weer je kop omhoog houden. Het zijn geen oplossingen voor chronische vermoeidheid. Het haalt de last niet van je schouders. Soms is het gewoon wat het is: veel.

De kracht van kwetsbaarheid

Het grappige is, dat met het toestaan van deze gevoelens en voelen dat ze er zijn, worden ze vaak al milder. Gevoelens heten niet voor niets gevoelens; ze mogen worden gevoeld. Positief zijn betekent voor mij dan ook niet dat ik alsmaar doorga, als ik voel dat ik teveel hooi op mijn vork heb. Positief betekent voor mij dat ik op de moeilijke dagen kan toegeven dat het zwaar is, daar aan mag toegeven én dat ik weet dat het ook weer lichter wordt.

Is dat makkelijk? Nee zeker niet. Er is moed voor nodig om toe te geven dat je het niet altijd aankunt. Dat je de zorg voor je kind(eren) en de zorgen om je kinderen soms gewoonweg zwaar vindt. Dat je even niet meer weet hoe je de dag door moet komen. Dat het vandaag veel is.

Kwetsbaarheid tonen wordt nog te vaak onterecht gezien als een teken van zwakte. Terwijl er eigenlijk heel veel kracht zit in eerlijk durven zeggen: “Vandaag is een zware dag.” Daar wordt niemand minder van. Integendeel: we benoemen dat waar heel veel ouders tegenaan lopen. Helemaal ouders van kinderen met een beperking. Dus als we normaliseren dat het oké is om je even niet oké te voelen, help je daarmee niet alleen je zelf, maar ook een ander. Er zit verbinding in het delen van je verdriet en je onmacht.

Herken je dit? Laat dit dan een reminder zijn voor jou dat je niet altijd sterk hoeft te zijn, dat de kracht juist zit in kwetsbaarheid. Je mag rusten en de boel de boel laten. En je mag zeggen: “Vandaag is het veel.”