Toevoegen aan je favorieten?
Log in of maak een account aan.
Gek word ik van die andere moeders
‘Ik kan het niet meer horen. Al dat geklaag van al die anderen, die gewone moeders om me heen over hun gebrek aan vrije tijd of over ‘al’ dat gedoe om hun kind met glutenallergie’, zegt mijn vriendin.
Moet ik mijn beslommeringen wegvegen?
Na haar lange treinreis zitten we samen aan de thee. Ze heeft van alles moeten regelen voor dit bezoek, maar het is gelukt. Ze ziet er doodmoe uit. De zorg voor haar zwaar gehandicapte dochter, de bureaucratie die die zorg met zich meebrengt en alle andere zaken die het leven je zomaar cadeau doet, hebben haar volledig uitgeput.
Even weet ik niet wat ik moet zeggen. De opmerking over de pas ontdekte lactose-intolerantie bij mijn volmaakt gezonde zoon, slik ik snel door. Want dat is, ik geef het onmiddellijk toe, maar klein en nietig leed, simpel ongemak dat in het niet valt bij het hare.
Tegelijkertijd klinkt er in mijn achterhoofd een opstandig stemmetje. Natuurlijk wil ik op dit moment niets liever dan er voor haar zijn. Maar dat betekent toch niet dat ik mijn beslommeringen maar weg moet vegen? Dat die helemaal niet meer tellen. ‘Van jou kan ik het wel horen’, zegt ze vervolgens, ’Jij hebt zelf ook veel op je bordje, met je zus en zo’. Wat waar is. Mijn verstandelijk gehandicapte zus met haar epilepsie en haar aftakelingsproces, daar heb ik het inderdaad hartstikke zwaar mee. Al jaren. Maar daar dacht ik op dit moment net even niet aan. Door dat gedoe met die pas ontdekte lactose-intolerantie waarschijnlijk.
Zo werkt vriendschap
Ik stop mijn gevoel gauw weg. Ik snap haar wel. Heel goed zelfs. Ze ontmoet zoveel onwetendheid. En zo mogelijk nog meer onverschilligheid. Voor haar ben ik als ‘zusje van’ iemand die het wél begrijpt, wél betrokken is. Wel weet dat ze door de zorg voor haar dochter in een ander universum terecht gekomen is. Een universum dat haar scheidt van alles wat ooit was. Wat haar vervreemd heeft van de mensen, de problemen en de gevoelens die daar ‘in die andere wereld’ de boventoon voeren. Haar verdriet daarover, dat wil zij, hier met mij onder vier ogen, gewoon even delen.
Maar waar voor haar als moeder de zorg voor haar kind zo allesbepalend is, daar neemt de zorg voor mijn zus voor mij een belangrijk, maar kleiner deel van mijn leven in beslag. Waar de zorg voor haar dochter haar wereld is, is de zorg voor mijn zus voor mij slechts een werelddeel, bij wijze van spreken. En daardoor vergeet ze even dat de alledaagse zorgen van die andere moeders ook de mijne zijn. En dat haar opmerking me daarom toch even steekt.
Maar niet lang, want haar belangstelling is oprecht als ik haar uiteindelijk toch maar vertel over het ongemak van de lactose-intolerantie van mijn zoon. Want zo werkt vriendschap. Oor hebben voor elkaars problemen, de grote en de futiele. Even samen komen in elkaars wereld en bekijken hoe je er voor elkaar kunt zijn.
Meld je aan voor onze nieuwsbrief
