Een jaar corona, wat brengt ons dat?

In eerste instantie dachten we natuurlijk dat het allemaal wel mee zou vallen. ‘Only the vulnerable will be at risk’, ‘alleen de kwetsbaren lopen risico’ leek een geruststellende gedachte. Totdat half maart alles potdicht ging en we er veel te snel achter kwamen dat ook onze kinderen tot die kwetsbaren kunnen behoren.

Kwetsbaar voor het virus

Kwetsbaar omdat een deel van onze kinderen extra vatbaar bleek voor de gevolgen van het virus. Er zijn genoeg ouders die hun kinderen al maanden thuis houden en volwassenen die ondertussen meer dan een jaar in zelfisolatie zitten. Broertjes en zusjes die nauwelijks iets kunnen afspreken met vrienden, vanwege hun kwetsbare broer of zus.

Een deel van deze kinderen heeft ondertussen een eerste of zelfs tweede vaccinatie achter de rug. De opluchting die hun ouders op social media delen, spat van het scherm af.

Kwetsbaar voor de maatregelen

Onze kinderen bleken ook vatbaar voor de negatieve gevolgen van de maatregelen die nodig waren en zijn. Woonplekken die opeens potdicht gingen, waardoor we onze kinderen weken niet konden zien. Dagbestedingen die nog steeds niet of beperkt open zijn. Alle structuur was opeens weg en is op veel plekken nog niet terug. En thuisonderwijs via Teams of Google Meet bleek lang niet voor iedereen een uitkomst. En daar zat je met je kind thuis, dat veel meer begeleiding en/of zorg nodig had dan jij kon bieden.

‘Only the vulnerable will be at risk’, dachten we. Maar ‘Your only is my everything’ schreven veel ouders er in die eerste periode bij. ‘Jouw alleen, is mijn alles’, het bleek een veelzeggende uitspraak.

Solidariteit

Toch gebeurden er het afgelopen jaar ook bijzondere dingen. Zoals ouders die, al vanaf de geboorte van hun kind met een beperking aan huis gebonden, opeens solidariteit voelden. Want nu zaten buren, familie en kennissen in eenzelfde situatie. Opeens was er meer begrip, meer mededogen. Ook al gingen veel mensen weer snel over tot de orde van de dag toen in de zomer de terrassen volstroomden.

Of zoals de kinderen die het verrassend goed deden thuis. Kinderen die bij het gebrek aan prikkels hun rust vonden en opbloeiden. Kinderen voor wie het thuisonderwijs wel een uitkomst bleek, zonder de ingewikkelde dynamiek van klasgenoten en schoolmuren. Zij lopen geen achterstanden op.

Een jaar corona

Zou het lukken om meer ruimte in het onderwijs te houden voor de verschillen tussen kinderen? Zou het lukken om dat gevoel van solidariteit tussen (ouders van) mensen met een beperking en hun omgeving vast te houden? Dat zou een bijzonder resultaat zijn van deze crisis die zoveel negatieve gevolgen heeft. En veel langer duurt dan we ooit konden bedenken.