Een gedenkwaardige avond

Een gedenkwaardige avond

Morgen, zaterdag, gaan mijn lief en ik naar Herman van Veen. Hij viert zijn 80^e verjaardag in Carré en wij hebben kaartjes. Dit wordt een gedenkwaardige avond.

Niet alleen omdat Herman van Veen nu eenmaal is wie hij is en doet wat hij doet. Namelijk de zaal betoveren met prachtige liedjes. Maar het wordt een gedenkwaardige avond omdat dit de eerste avond wordt sinds de geboorte van Madelief dat mijn lief en ik beiden en tegelijkertijd een aantal uur meer dan honderd kilometer bij haar vandaan zijn.

Madelief is nu bijna anderhalf jaar oud. Ze heeft het syndroom van Down en werd geboren met een AVSD. Om een lang verhaal kort te maken: de eerste drie maanden van haar leven heeft ze meer in het ziekenhuis gelegen dan dat ze thuis was. Na een goed verlopen hartoperatie doet ze het eigenlijk al een jaar relatief goed.

Ze doet het goed, maar toch is ze een ‘zorgenkind’. Het is gewoon lastig en ook wel een stap om haar bij een ander te laten, zeker voor een langere tijd. Maar we zetten stapjes.

Naast gedenkwaardig is het ook zeer passend dat we bij deze grote stap voor een optreden van Herman van Veen kiezen. Om dit toe te lichten moeten we even teruggaan in de tijd, naar de lente van 2023.

De mannen bij de poort

Mijn lief was enkele maanden zwanger van ons tweede kind. De NIPT-test en de daarop volgende echo hadden geen goed nieuws gebracht: ons tweede kindje had het syndroom van Down en een ernstige, aangeboren hartafwijking.

Het werd een turbulente tijd. Een tijd van zorgen en van schuldgevoel. Een tijd van niet willen ("Natuurlijk wil ik geen kind met Downsydroom"), maar ook van wel willen ("Maar dít kind, dat nu groeit in de buik van mijn lief wil ik natuurlijk wel!"). Een tijd van piekeren ("Wat als wij er straks niet meer zijn? Wat vragen we van Merlijn?"). Maar ook een tijd van lichtpuntjes en hoop.

Midden in deze turbulente tijd hoorde ik het lied ‘Lucas’. Een prachtig lied van Herman van Veen over een zoon die aan zijn ouders vraagt waarom hij ‘zo’ is. De moeder vertelt een verhaal van een grote tuin vol met mooie bloemen. Eén bloem stond achteraf in de schaduw en kreeg weinig water. Deze bloem kozen ze:

𝑾𝒆𝒕𝒆𝒏 𝒋𝒖𝒍𝒍𝒊𝒆 𝒉𝒆𝒕 𝒘𝒆𝒍 𝒛𝒆𝒌𝒆𝒓?
𝑽𝒓𝒐𝒆𝒈𝒆𝒏 𝒎𝒂𝒏𝒏𝒆𝒏 𝒃𝒊𝒋 𝒅𝒆 𝒑𝒐𝒐𝒓𝒕
𝑫𝒆𝒛𝒆 𝒃𝒍𝒐𝒆𝒎 𝒗𝒓𝒂𝒂𝒈𝒕 𝒉𝒆𝒆𝒍 𝒗𝒆𝒆𝒍 𝒂𝒂𝒏𝒅𝒂𝒄𝒉𝒕
𝑯𝒆𝒕 𝒊𝒔 𝒆𝒆𝒏 𝒌𝒘𝒆𝒕𝒔𝒃𝒂𝒂𝒓 𝒔𝒐𝒐𝒓𝒕

Mijn lief en ik verwachtte een prachtige bloem van een 'kwetsbaar' soort.

"Weet je het wel zeker Martijn?", vroegen de mannen aan de poort mij tijdens die lente en zomer regelmatig. "Weet je het wel zeker?" of sterker nog, ze zeiden: "Martijn, je moet dit niet willen! Het gaat jou en jullie teveel kosten. Doe het niet!"

In gesprek met mezelf

Totdat er op een gegeven moment iets veranderde. En deze verandering startte door die mannen bij de poort vol in de ogen te kijken. Met andere woorden: door mijn eigen angst en zorg vol aan te kijken - èn erbij te blijven.

Waar was ik bang voor, wat maakte dat ik dit niet wil? Wat maakte dat ik, steeds wanneer ik nadacht over ons leven met een dochtertje met het syndroom van Down en een hartafwijking, zo in paniek raakte?

Het duurde even voordat ik dit antwoord wist en op dat moment begreep ik ook waarom. Het ging over ruimte. Mijn ruimte. Mijn plek. Mijn tijd. Mijn ruimte, plek en tijd om dingen te doen die ik belangrijk vind, waar ik energie van krijg en waar ik van ontspan. Daar ging het over en ik was als de dood dat ik deze ruimte kwijt zou raken.

Tegelijkertijd voelde die gedachte ook heel egoïstisch. Hoezo was ik bezig met mijn eigen ruimte wanneer we het samen hadden over ons tweede kind? Maar precies dit 'zelfoordeel' hielp niet. Het maakte dat ik de gedachte onderdrukte en niet echt toeliet. Ik wilde dat niet denken.

Echter, alles wat we onderdrukken, alles waarvan je eigenlijk wil dat het er niet is, wordt daarmee juist groter en gaat een eigen leven leiden.

Ik heb mijn verlangen naar ruimte in de ogen gekeken. De mannen bij de poort hebben mij hierbij een onschatbare dienst bewezen. Namelijk door mij tegen te houden totdat ik dit aandurfde.

"Martijn, dit moet je niet willen", wordt dan: "Martijn, kom tevoorschijn met datgene wat je echt nodig hebt. Zorg dat je op een volwassen manier je ruimte bevecht en wees hierin mild met je oordeel naar jezelf".

Natuurlijk gebeurt er iets met mijn ruimte bij een tweede kind. Vanzelfsprekend en daar ging het ook niet om.Waar het om ging is dat ik nu met onze prachtige bloem door de poort kon. Ik heb dat voor mezelf mogelijk gemaakt door voor mijn eigen ruimte te mogen gaan en blijven staan. Een prachtig kado aan mijzelf en daarmee ook aan onze dochter.

Ja, we wisten het zeker. Deze bloem willen wij.

Zaterdagavond gaan we naar Herman van Veen. Het wordt een gedenkwaardige avond.