Als je elke avond doodop bent

De één vertelt dat haar studerende zoon weer thuis woont: ‘Het was even inschikken, maar het is toch wel weer gezellig’, lacht ze. De ander zucht omdat haar puberdochter het allemaal maar zwaar vindt: ‘Ze hangt op de bank, baalt dat ze niet naar haar vriendinnen kan en dat haar bijbaantje is gestopt. Chronisch geldgebrek, je kent het wel!’

Nummer drie heeft een topfunctie bij de gemeente werkt zich drie keer in de rondte: ‘Ik maak overuren om de drukte en de stress in goede banen te leiden. Mag ik even uitpuffen bij jullie?’ De vriendin met de eindexamenkandidaat haalt haar schouders op: ‘Volgens mij is hij opeens bijna geslaagd. Nog 1 examen en dan kan het feest beginnen. Jammer genoeg alleen geen reis naar de Spaanse of Griekse kust.’

Doodop op de bank

Als ze aan mij vragen hoe het gaat, wil ik ook mijn schouders ophalen en iets luchtigs vertellen, maar dat lukt niet. ‘Stephanie krijgt net als haar brugklasbroer en jullie kinderen elke dag online les. De school heeft het best goed voor elkaar. Alleen kan zij die lessen niet zelfstandig maken. Dus zit ik er continue naast en probeer mijn aandacht te verdelen tussen haar en m’n werk. Ook als het schoolwerk klaar is, moeten we Stef bezig houden. Zelf kan ze het niet verzinnen’, vertel ik.

De vriendinnen op het scherm vallen een beetje stil. ‘Snapt ze wel wat er aan de hand is?’ vraagt er één. ‘Het gaat’, antwoord ik. ‘Maar ik heb ondertussen al honderden keren verteld over het virus en waarom de zwemlessen niet door gaan en waarom ze haar vriendjes niet kan zien.

'Iedere dag weer doodop. Het voelt alsof we weer helemaal in de kleine kinderen zitten.'

Carla, moeder van Stephanie

Mijn vriendinnen knikken. ‘Eigenlijk ben ik elke avond doodop.’ voeg ik er aan toe. En pas als ik het zeg, realiseer ik me dat dat ook echt zo is en waar die vermoeidheid vandaan komt. ‘Gelukkig is het mooi weer’, reageert de vriendin met de topfunctie en houdt een glas omhoog. `Ik zit nu met een wijntje in de tuin!’

Alsof we in de kleine kinderen zitten

Stephanie is 15 en heeft een verstandelijke beperking. Ze is behoorlijk zelfredzaam en bijna altijd in een goed humeur. Ze gaat mee in de dynamiek ons gezin met drie pubers en daardoor lijkt er niet zoveel aan de hand. We weten ook niet beter en doen voor haar wat nodig is, zonder er over na te denken.

Maar als ik naar de verhalen van mijn vriendinnen luister, merk ik weer hoe anders ons leven is. Juist nu in deze crisistijd. We hebben onze handen opeens weer vol met zorgen voor. Alsof we nog in de kleine kinderen zitten. En dat elke dag omdat er geen zaterdagse opvang is, geen begeleiding via PGB, geen uitstapjes, geen muziekles. Niet zo gek dus dat ik ’s avonds doodop ben.