Noortje heeft een nieuwe logeerplek. Dat is wel even wennen.

“Daar zijn papa en mama weer!” Noortje komt ons enthousiast tegemoet.

We halen Noortje op bij de weekendopvang waar ze sinds januari heengaat. Voorheen ging ze naar een andere, kleinschalige opvang, die er helaas mee stopte. Als een speld in een hooiberg vonden we gelukkig een hele fijne, huiselijke plek als vervolg.

Omdat Noortje enigst kind is, vinden we belangrijk dat ze leert delen en wachten. Ook is het een voorbereiding op de toekomst, we hopen dat ze over een jaar of tien begeleid kan gaan wonen, dan kan ze er geleidelijk aan wennen dat papa en mama er niet altijd zijn. Ze gaat net als bij de vorige opvang één weekend in de maand logeren en één zaterdag in de maand (alleen overdag) spelen.

Ze valt ons in de armen en is duidelijk blij dat we er zijn.

Na haar begroet en geknuffeld te hebben, vragen we aan de begeleidster hoe het is gegaan.

“Nou," zegt ze enigszins voorzichtig. “Op zich goed, ze heeft leuk gespeeld, goed gegeten en geslapen, maar Noortje had vandaag wel erg veel vieze broekjes met ontlasting”. We zijn verbaasd, dat stadium zijn we toch gepasseerd? Vreemd, zou ze ergens stress van hebben?

Terug in de auto blijf ik piekeren wat het kan zijn en thuis besluit ik het Noortje ‘gewoon’ te vragen. Om het iets minder beladen te maken zeg ik: “Noortje, we doen even een kringgesprekje.” Ik zet meneer Beer aan tafel en ook papa wordt erbij geroepen. Ze kruipt bij me op schoot. Ik wil niet gelijk met de deur in huis vallen, dus papa en ik vertellen hoe ons weekend is geweest. Wat we fijn, maar ook minder leuk vonden. Dan is Noortje aan de beurt.

“Was het weekend leuk schat?”

“Ja, heel leuk.” antwoord ze.

“Waren de kindjes leuk?” vraag ik verder. De samenstelling van de groep verandert ieder weekend. Misschien klikte het niet met één van hen, is wat ik zelf bedenk.

“Ja, heel leuk.”

“Waren de leidsters lief?”

“Ja, lief.”

Haar antwoord wordt steeds korter en ik voel dat dit niet gaat werken. Ze wurmt zich van mijn schoot en gaat spelen. Ik laat haar gaan, maar wat nu? Er moet iets aan de hand zijn, anders gebeurt dit niet.

Even later ga ik haar bed verschonen en Noortje komt helpen. Ik zie haar slaappop Titi liggen en ineens valt me in dat de ambulant begeleidster ooit verteld heeft dat het soms te confronterend kan zijn om rechtstreeks met haar te praten, probeer het via een pop. Niet geschoten altijd mis, denk ik bij mezelf en ik steek van wal.

“Hoi Titi, was het leuk het logeren?” Noortje staat schuin achter me, ze probeert de sloop van haar kussen te halen. Als vanzelf geeft ze antwoord. “Ja leuk! Paaseitjes gezocht." “Wat leuk,” antwoord ik. We vragen/ antwoorden wat over en weer en alles blijft leuk en fijn. Dan vraag ik uiteindelijk met bijna ingehouden adem: “Maar als het zo’n fijn weekend was, waarom had Noortje dan zoveel vieze broekjes?” Bijna fluisterend maar goed verstaanbaar komt het antwoord: “Ze deed mama missen.” Ik geef haar een dikke knuffel en een compliment over hoe goed het is van haar dat ze dit kan vertellen.

Enerzijds ben ik opgelucht dat we de oorzaak nu weten, maar het antwoord raakt me ook.

Arme schat. Ik beloof haar dat mama met de leidster zal gaan praten om te kijken wat we kunnen doen. Bij de vorige opvang ging ze van zaterdagochtend tot zondagmiddag. Deze opvang is van vrijdag namiddag middag tot zondagmiddag. Ze is vrijdagmiddag vrij van school, waardoor de overgang op zich goed gaat, maar de twee nachten zijn blijkbaar nog wat te lang. De vieze broekjes waren ook alleen op de zondag.

In goed overleg besluiten we om tijdelijk terug te gaan naar één nacht slapen en we maken een fotoboek waarin papa en mama staan. Ook kunnen we eventueel nog videobellen. We gaan het allemaal uitproberen, want we willen deze fijne, liefdevolle plek zeker niet kwijt.

Ik vertel Noortje wat we hebben afgesproken en ze is zichtbaar opgelucht.

En zoals wel vaker de laatste tijd als het haar iets te serieus wordt, zegt ze: “Jij dikke billen mama!” Ik draai mijn rug naar haar toe en schud mijn billen heen en weer. Ze giert het uit. “Mama dikke billen niet, olifant heeft dikke billen.” Zo is het schat, mama heeft alleen dikke knuffels.