Geef jij je kind met een beperking een eigen huissleutel?

Want nu heeft ze gezien dan haar zus een eigen huissleutel heeft en die dus ook gebruikt om zelfstandig op pad te gaan en thuis te komen. En dus stelt ze de terechte vraag: ‘Mag ik ook zelf sleutel? Kan ik ook de deur open maken.’

Eigen huissleutel

Ik vind het lastig. Een eigen sleutel zou natuurlijk best handig zijn. Laatst had ik een werkafspraak buitenshuis rond het tijdstip dat Julia thuiskomt. Haar vader was op kantoor, dus moest ik met Sandra in discussie dat zij thuis moest zijn om Julia erin te laten. En niet met een vriendin kon afspreken, of op het schoolplein blijven hangen.

Bovendien snap ik Julia’s vraag heel goed. Het hoort bij zelfstandig worden dat je een eigen huissleutel hebt en zelf naar binnen kan gaan in plaats van dat je op de bel moet drukken. Ook als er wel iemand thuis is. En ik vertrouw Julia ondertussen dat ze de sleutel niet kwijt zou raken. Ook met haar fietssleutel is ze zorgvuldig.

Maar toch; een eigen huissleutel voelt gewoon niet veilig. Eén van Juul’s mooiste eigenschappen is dat ze iedereen op eenzelfde manier benadert. Ze vertrouwt alle mensen die ze tegenkomt, maakt geen onderscheid tussen oud, jong, man, vrouw, huidskleur, looks, gezindte, beperking. Ze is tegen iedereen even aardig, vriendelijk en open minded.

Maar de realiteit is, dat niet iedereen te vertrouwen ís. Wat als zij met een sleutel van ons huis in haar tas iemand tegenkomt die kwaad wil? Als zo iemand aardig doet, complimentjes geeft en dan naar haar adres vraagt, zal Julia dat onmiddellijk geven. Trots als ze is, dat ze dat uit haar hoofd kent. En dan? Ik durf er niet aan te denken.

Bij veilig leren loslaten hoort dat we haar achterdocht bijbrengen. Dat we haar leren dat de wereld niet zo mooi is. En dat gaat me zo aan het hart.