Als Sander straks niet meer thuis woont

Ton en Monique zijn de ouders van Sander (24). Zoals Ton het zelf zegt: 'Sander heeft geen steekje los, maar heeft er juist een paar teveel. Deze chromosoomafwijking heet het fragiele x syndroom en maakt Sander verstandelijk beperkt. Een bijzondere gozer dus.'

Ton schrijft anekdotes over wat zij zoal meemaken. Deze keer gaat het over meubels uitzoeken, want Sander gaat op zichzelf wonen.

Sander gaat op zichzelf wonen

Gisteren kregen we te horen dat Sander in oktober de sleutel gaat krijgen. De sleutel van zijn eigen appartement in ‘t Homerushuis. Hij krijgt daar begeleiding van Stichting Philadelphia Zorg. Na bijna 25 jaar vliegt hij dan uit.

We zijn meubels aan het uitzoeken. Iets waar hij eerder nooit zin in had. Vorige week veranderde er iets. We kwamen toen bij Profijt Meubel in Doe Mere terecht, op aanbeveling van Philadelphia en andere toekomstige bewoners van ’t Homerushuis. Verkoper Remco maakte meteen een leuke klik met Sander en samen waren ze bijna twee uur bezig met het uitzoeken van een zitbank, kasten, tafels en stoelen. Sander had er tot onze verrassing veel plezier in en maakte zelf hele duidelijke keuzes.

Tijdens het uitzoeken van de meubels kwamen er tranen

Vandaag waren we terug voor de spreekwoordelijke puntjes op de 'i' en om de offerte te tekenen. Sander was blij, maar toen Remco even weg was voor de laatste aanpassing, begon hij plotseling te huilen. Monique vroeg of hij het spannend vond. Dat bleek inderdaad het geval. “Wat vind je dan precies spannend?”, vroeg Monique. “Dat ik straks niet meer thuis woon”, antwoordde Sander. Toen zaten we alledrie even met tranen in onze ogen. We vinden het alledrie spannend. “Wil je het dan nog wel?”, vroeg Monique. “Ja” en dat klonk gelukkig heel stellig uit Sanders mond.

Emoties uiten is goed

Dat was de eerste keer dat Sander emotie toonde bij het feit dat hij gaat verhuizen. We zijn al meer dan drie jaar bezig met ‘t Homerushuis en we hebben het hier natuurlijk al veel vaker over gehad. Maar toen was het altijd “ja, leuk, samen met mijn vrienden”. Alsof het om een weekje vakantie ging.

Ik ben blij dat hij nu zijn verdriet liet zien. Het is belangrijk dat hij weet dat dat goed is en dat het erbij hoort. Monique en ik voelen precies hetzelfde en nu kunnen we er met z’n drieën om huilen en erover praten.

Toen we bij Profijt wegliepen kwamen we langs een beddenwinkel. Hij wilde nog wel even mee naar binnen. Een nieuw bed kunnen we nu ook afvinken. Nog wel een flinke lijst te gaan!