Waarom doet loslaten zo veel pijn?

Het liefst heb ik haar dicht bij me

Ik staar langdurig uit het raam en vraag mijzelf af waarom ik mijn dochter nu heb weggebracht om te gaan logeren. En ook waarom het zo veel pijn doet als ik er juist bij stilsta en probeer te ontspannen. Vaak ga ik veel dingen doen om deze pijn maar niet te hoeven voelen. Wat als ze straks echt ergens gaat wonen?

Ik loop al weken op mijn tandvlees, ook omdat de dagbesteding nog goedgekeurd moet worden en we thuis nog geen PGB‘er rond hebben lopen om met alle zorg te ondersteunen. Wat veel mensen niet weten is dat ik grotendeels de opvoeding en zorg alleen draag. Niet omdat mijn man dat niet wil, maar het is voor hem te veel naast het werk en het werk geeft hem wat lucht en structuur. Thuis valt dit weg en is ontspanning vaak de enige oplossing om hem daarna weer een klusje te laten doen.

Ik kan het niet alleen

We zijn een goed team, maar de meeste lasten draag ik. Het zou daarom fijn zijn als er iemand komt helpen of als onze dochter naar de dagbesteding gaat. Onze zoon gaat drie dagen naar een ontwikkelingsplek en heeft het enorm naar zijn zin. Wat vind ik dit fijn zeg, na die lange weg die we ervoor met hem hebben afgelegd.

De laatste weken ben ik moe, op, uitgeput en krijg ik meer lichamelijke klachten door alle stress. Zo heb ik last van een ontsteking van mijn slokdarm en een breuk in mijn middenrif. Ondanks de medicatie heb ik last van benauwdheid en hoest en dit zorgt er weer voor dat ik minder energie heb om de dingen te doen die ik graag zou willen doen.

Met een schuldgevoel belde ik de logeeropvang

Onlangs was ik ten einde raad en heb ik de logeeropvang gevraagd of Elisha een dag extra kan komen en een extra logeerweekend. Ondanks dat het mij enorm veel lucht gaf en ik even het idee kreeg dat ik op adem kan komen in die periode, gaf het mij ook een schuldgevoel. Ik voelde mij schuldig dat ik geen goede moeder ben, dat ik niet voldoende voor haar kan zorgen en dat ik haar zomaar wegstuur.

Ik weet dat dit het beste is voor mij, want ik moet namelijk nog een heel leven lang zorgen en dat gaat niet als ik overbelast ben of nooit ruimte krijg om te ontspannen. Het is dus écht nodig, maar toch blijft dit negatieve gevoel hangen.

Ik word steeds beter in 'loslaten'

Misschien ligt het aan het feit dat ouders van “gezonde” kinderen op een natuurlijke manier hun kinderen los kunnen laten. Dat hun kinderen op deze leeftijd al een stuk zelfstandiger zijn. Ja ja, ik weet het; vergelijken heeft geen zin en het is nu eenmaal zo. Maar dat maakt niet dat ik het soms gewoon vreselijk moeilijk vind om continue te zorgen. Soms zou ik willen dat allebei onze kinderen meer konden en een andere toekomst hadden. Aan de andere kant weet ik dat dit niet realistisch is en dat ik hun echt alles geef aan zorg, aandacht en liefde.

Gelukkig gaat loslaten in stapjes. Ik ben blij dat ik soms wat rust mag pakken en het schuldgevoel wordt minder, vooral als ik zie dat ze het enorm naar haar zin heeft.

Vind jij het moeilijk om je kind los te laten?