Rouw hoort bij het leven

En door!

Ik had het me de eerste jaren niet zo gerealiseerd en bovendien verzette ik me sterk tegen ieder gevoel wat ermee te maken had. Er was geen ruimte voor rouw. "Schouders eronder en door", riep ik altijd vol trots.

Rouw leek me veel te overweldigend en ik moest overeind blijven om de zorg voor onze dochter met een zeer ernstig meervoudige beperking aan te kunnen. Bovendien had ik ook helemaal geen tijd om bij 'lastige' gevoelens stil te staan. Er moest van alles worden geregeld, ziekenhuisbezoeken, onderzoeken, de juiste zorg, begeleiding en indicaties.

Ook de werkgevers hadden geen ruimte voor rouw(verlof) net als de samenleving. Want rouw moet je een plekje geven, verwerken en als dat na verloop van tijd niet lukt, ben je vast zwak, labiel of depressief.

Overlevingsmechanisme

Ik herinner me hoe ik na een aantal jaar antidepressiva voorgeschreven kreeg omdat de arts dacht dat ik depressief was. Maar in werkelijkheid werd ik zo geleefd en was ik zonder dat ik het bewust in de gaten had in een soort overlevingsmodus geraakt. Het was me gelukt om mezelf te beschermen tegen intense emoties die gepaard gaan met rouw, door deze gevoelens te verdringen. Het was een coping: een manier waarop ik omging met de moeilijke situaties, die mij ook ergens had gebracht.

Maar anderzijds verloor ik steeds meer het contact met mezelf en had ik geen idee meer wat belangrijk en goed was voor mezelf. En eens in de zoveel tijd vloog m’n 'beheersingsdeksel' van een pan vol kokende woede en verdriet eraf en werd een zorgkantoor medewerker geconfronteerd met een gigantische emotionele uitbarsting. Oeps!

Ruimte voor rouw

Hoe anders is het nu, tien jaar later. De zorgsituatie is niet veranderd, sterker nog: de zorg voor Anna wordt steeds zwaarder naarmate ze ouder wordt. Maar de manier waarop ik hiermee omga is helemaal anders.

Er is ruimte voor rouw. In ons geval gaat rouw over het verlies van een verwachting van een 'gezonde dochter'. Verlies wat regelmatig wordt getriggerd door gebeurtenissen om ons heen. Er is rouw om eenvoudige gezinsactiviteiten die wij niet kunnen doen. Rouw om toekomstperspectief, verlies van eigen dromen, ambities en banen vanwege intensief zorgen.

Door emoties die met rouw gepaard gaan, te accepteren in plaats van ze te vermijden of te ontkennen hoef je niet meer te vechten tegen gevoelens die bij rouw horen. Het hoort bij het leven en nodigt je ook uit om je eigen (kijk op het) leven te herdefiniëren en aan te passen aan een nieuwe werkelijkheid.

Levenslang meanderen

Rouw zorgt voor reflectie, persoonlijke groei en betekenisvolle verbindingen. Het benadrukt de waarde van wat we wél hebben en kunnen. Door gevoelens van rouw - het integreren van verlies in het leven – toe te laten in mijn leven, ontdekte ik nieuwe levensdoelen en mogelijkheden die veel beter bij mij en ons bijzondere gezin passen. Ze maken de wereld zelfs een beetje mooier.

Ik had deze reis nooit willen missen! Maar ik weet ook dat er dagen zijn dat ik alles wat ik net heb opgeschreven totale bullshit vind omdat de beperkingen van Anna gewoon hartstikke klote zijn.

En zo meanderen we levenslang tussen herstel en verlies. Een reis die je zelf maakt, maar niet alleen ♥️