Log in of maak een account aan.
Dagen en wekenlang heeft Meltem gehuild. De boodschap dat haar zoon waarschijnlijk nooit zelfstandig zou kunnen wonen kwam hard binnen, hoe blij en dankbaar ze ook is dat hij er is.
Ze had zijn leven zo anders voor zich gezien, toen hij nog in haar buik aan het groeien was. De confrontatie met de realiteit en het gevoel van verlies overweldigde haar. Waarom moest dit hen overkomen?
Bij rouw denken we al snel aan het overlijden van een dierbare. Maar rouw is veel meer dan dat: rouw is een reactie op een verlies. Dat kan het verlies van een betekenisvolle relatie zijn, maar bijvoorbeeld ook het loslaten van bepaalde dromen of verwachtingen die jij voor jouw kind had.
Veel ouders van kinderen met een beperking zoals Meltem, worden hiermee geconfronteerd, met alle emoties tot gevolg; verdriet, woede, angst, soms schuld of onbegrip.
Verlies, lijden en rouwen is overweldigend en kan het gevoel geven dat je hele leven erdoor wordt beheerst. Rouwen is niet alleen een emotioneel proces, maar heeft ook impact op ons gedrag en vaak ook ons lichamelijk welzijn.
Uiteindelijk is het de kunst om daar weer balans in te vinden. Rouwen wordt daarom ook wel vergeleken met roeien in een roeiboot met twee peddels of riemen. Eén peddel is de riem van verlies: daarmee neem je de tijd om bezig te zijn met verlies. Je laat gevoelens als verdriet, boosheid en gemis toe. De andere peddel is de riem van herstel: deze staat voor het leven dat doorgaat, waarbij je herstel toelaat, nieuwe relaties opbouwt, dingen voor jezelf doet en bijvoorbeeld weer naar je werk gaat.
Als je met slechts één peddel probeert te roeien, dan draait je boot in rondjes. Je komt niet vooruit. Je kan niet eindeloos blijven hangen in het gevoel van verlies, maar je kan het ook niet negeren. Het verlies dat jij hebt geleden is en blijft onderdeel van jouw leven.
Rouwen is roeien met beide riemen. Soms tegelijkertijd, soms alleen met de ene peddel en soms met de andere. Maar zo ben je wel in beweging en kom je uiteindelijk weer vooruit.