Moet je als ouder de geschiedenis van je kind loslaten?

Geweest is geweest

In gesprek met een andere zorgouder kwam ik op een interessant onderwerp: de geschiedenis van je zorgenkind. Vaak krijgen wij als ouders te horen dat je de geschiedenis moet ‘loslaten’. Geweest is geweest. Vooral niet blijven hangen in het verleden, en door. Je mag trouwens ook niet teveel denken of veel zorgen maken over de toekomst, want dat heeft volgens sommigen ook geen ‘nut’. De beredenering is dan vaak dat niemand een glazen bol heeft en voor hetzelfde geld maak je je dus druk om ‘niks’. En dat zou dan zonde zijn van je tijd.

Ik vraag mij dan af: is dat zo? Is het zonde van je tijd om reële zorgen onder ogen te zien en daarover te sparren? En hoe zit het dan met het verleden? Wat is er mis om nog regelmatig aan dingen te denken en over dingen te blijven praten die zijn gebeurd? Ook als die jaren geleden zijn gebeurd? Is het erg als je keer op keer weer die emoties voelt bij al die herinneringen? En nog zoiets: is het de taak van anderen om dit voor jou te bepalen? Of bepaal je dat vooral zelf, als diegene die deze specifieke geschiedenis beleefd heeft?

Het verleden brengt emoties met zich mee

Zorgverleners en instanties rakelen onze geschiedenis keer op keer weer op. Keer op keer moet je elke keer weer opnieuw je verhaal vertellen. Opmerkelijk genoeg verwachten sommige zorgverleners dat je het verleden zonder brok in je keel kunt vertellen. De aanname is dan dat het met de tijd wel ‘makkelijker’ zal worden. Want anders zou je dingen misschien wel ‘niet verwerkt’ hebben. Ik hoor het de voorgaande logopediste van Teun destijds nog zeggen tijdens een intake gesprek, toen ik het even niet meer droog kon houden toen ik haar vertelde over de heftige couveuse periode die Teun heeft gehad: "Ach meid, na 5 jaar nog steeds?" Ze doelde op: moet je na 5 jaar hier nog steeds om huilen? Ik dacht ff, meent ze dat nou serieus? En moet ik notabene háár dit nog uit gaan leggen?

En het kan zelfs nog ergere gevolgen hebben. Want ooit heeft een IB’er van school mij in een officieel dossier weg gezet als ‘te emotioneel’ en dat dit een ‘belemmerende factor' voor Teun zijn ontwikkeling zou zijn. Haar statement was gebaseerd op het feit dat ze mij ook 1 x emotioneel heeft gezien toen Teun zijn heftige couveuse tijd weer werd opgerakeld. Ik ben uiteraard niet akkoord gegaan met dat verslag.

Ik ben ook maar een mens

Maar hoezo worden wij als zorgouder afgerekend op het moment dat ons verleden emoties bij ons oproept? Is dat niet gewoon heel erg menselijk? Ik bedoel, we praten 50 jaar later nog steeds over de verschrikkelijke Holocaust en wanneer je overlevenden van de watersnoodramp in 1953 spreekt, hoor je nog steeds de emoties in hun stem, wanneer zij spreken over wat hen destijds is overkomen. Alsof het zich gisteren nog heeft afgespeeld. Mensen die heftige dingen meemaken, zullen zich dit altijd blijven herinneren! De herinneringen blijven en slaan littekens in je ziel. Ze zijn soms zelfs nog letterlijk voelbaar, hoorbaar. Je kunt ze enkel een plaats geven door ze te erkennen en er juist veel over te praten, en ze keer op keer weer te doorvoelen. Erover praten en die emoties weer uiten is niet een teken van zwakte of dat je je verleden niet los kunt laten. Het is juist een teken dat je een normaal mens bent. Dat je gezond met je gevoelens omgaat. Jemig, de dag dat ik geen emoties meer zou kunnen voelen bij alles wat wij hebben meegemaakt laat ik me nakijken hoor!

Het nut van geschiedenis

Ik kreeg vroeger geschiedenisles en om eerlijk te zijn, ik had er niet zoveel mee. Ik vond het maar een stom vak. Waarom moesten wij in godsnaam dingen leren die honderden, duizenden jaren geleden ooit zijn gebeurd? We leven toch in het hier en nu? Nu ik volwassen ben zie ik toch wel het nut ervan in. Door de geschiedenis te kennen en te begrijpen, begrijp je ook beter het heden, en kun je mogelijk ook bepaalde keuzes maken in de toekomst. Zonder geschiedenis is er geen heden, en dus ook geen toekomst.

De geschiedenis van ons kind zit in alles en drukt een stempel op het heden, en dus ook op de toekomst. Mijn kind heeft nou eenmaal al vanaf zijn geboorte een heftige geschiedenis. Ik heb dingen gezien en meegemaakt die nooit meer van mijn netvlies afgaan. Loslaten van deze geschiedenis is alsof men zegt dat deze geschiedenis er niet meer toe doet. En waarom? Omdat de tijd is gepasseerd? Hoeveel tijd moet er overheen gaan dat herinneringen zich vervagen? En hoezo zouden ze moeten vervagen?

Zonder geschiedenis geen toekomst

Herinneringen doen niet aan tijdsmanagement. Herinneringen zijn tijdloos. Net als de gevoelens die daarmee gepaard gaan. Opdat wij niet vergeten. Niet vergeten van wat is geweest, van waar we vandaan komen. Zodat we verder kunnen in ons heden en in onze toekomst. Want die wordt juist gevormd door onze geschiedenis.