Geniet van je vakantie hè?

Afgelopen zondag op een verjaardag kwam ie weer, de opmerking die ik jarenlang als pijnlijk heb ervaren. "Wel genieten en lekker bijtanken tijdens de vakantie hè Karlijn, jullie hebben het zo verdiend!"

Een super lieve opmerking, die alleen maar goed bedoeld is. Dat weet ik echt wel. Een eerlijk gezegd, snapte ik mezelf eerder nooit zo goed, waarom deze opmerking me irriteerde. Waarom hij pijn deed. Ik sta toch positief in het leven? Ons glas is toch vaak halfvol? Ik heb de beperking van onze dochter toch echt wel geaccepteerd?

Ontspanning is niet vanzelfsprekend

Bijtanken op vakantie. Het is een combinatie van woorden die zo níet strookt met hoe vakantie werkelijk voor ons is. En voor een heleboel ouders van een kind met een beperking.

Vakantie is voor ons hard werken, 24/7 aan staan, en alles behalve een tijd om bij te tanken. En nee, dat wil niet zeggen dat ik er niet óók heel erg van kan genieten om lekker samen met ons gezin te zijn. Te genieten van die blagen om ons heen, in een andere omgeving te verkeren, samen te wandelen als het een goeie dag is, of een plons in het zwembad te nemen (los van het feit dat ik er een gruwelijke hekel aan heb om mezelf weer in dat badpak te hijsen, maar dat is een ander verhaal...).

Genieten van alledaagse dingen

Dat we spelletjes doen in het donker met een klein kaarsje, luisteren naar de avondgeluiden met een lekker wijntje, en vooruit een kaasje. De kinderen net wat - of eigenlijk veul langer op hun tablet mogen, en wij ons daar lekker niet schuldig over voelen (ze gaan wel weer in het gareel als de scholen beginnen).

Mijn glas is over het algemeen half-vol. En we weten er altijd wel een draai aan te geven, en kunnen genieten van kleine, alledaagse dingen. En daar heel tevreden over zijn.

Het is een (rouw)proces

Ik schrijf dit dan ook zeker niet uit een hang naar medelijden of om bemoedigende woorden of tips toegestuurd te krijgen. Nee, ik schrijf het om te laten weten dat vakantie niet voor iedereen zo vanzelfsprekend een ontspannen tijd is. Laat staan om bij te tanken. Voor ons niet, en voor een heleboel ouders van een kind met een beperking niet. Ik schreef er deze blogpost over.

Inmiddels weet ik waarom het voelt zoals het voelt. Het aan mezelf mogen toegeven dat ik het soms best pittig vind om 24/7 de zorg voor mijn eigen kind te dragen, was al de helft van mijn verlichting. Weten dat positief in het leven staan vooral is dat je weet dat er na een moeilijke periode weer betere tijden komen. Dat je verdriet durven aan te kijken en het te dóórleven, moed vergt. Zodat je daarna weer lichter kan door leven. Dat het niets te maken heeft met het niet accepteren van de beperking van je kind, dat het eerder aanvaarden is dat het is zoals het is. Dat het eigenlijk een rouwproces is, waar je soms ineens weer met verlies wordt geconfronteerd. En dat dat volstrekt normaal is.

Dus lieve ouders, herken je je in mijn woorden: Hang in there, die 6 weken zijn voorbij voor je het weet ;-)