Uitgedweild

De 'ze' in de hiervoor geschetste situatie, is de speciale begeleidster waar Oudste nu al weer een klein jaar mee samenwerkt vanuit de indicatie die afgegeven is door de gemeente. Ze is de begeleidster waarmee Oudste, net sinds een aantal maanden, een vertrouwensband heeft opgebouwd omdat hij zich niet zo makkelijk en snel openstelt. En waarvan hij dus nu alweer afscheid moet nemen.

De begeleidster van Oudste wordt bekostigd vanuit de indicatie die door de gemeente “zwaar” genoemd wordt en, die voor de maximale tijd mogelijk, wordt ingezet, te weten 2 keer 3 kwartier in de week. In die tijd werkt ze samen met Oudste aan de verschillende doelen die we samen hebben gesteld. Dat varieert dus van het plannen van zijn dagelijkse routine en persoonlijke verzorging tot psycho-educatie. En eigenlijk is het, ondanks dat het een zware indicatie wordt genoemd, niet genoeg om bij Oudste de veranderingen te bewerkstelligen die we zouden willen zien maar we doen het er maar mee…..

De begeleidster is een empathische en goed luisterende dame die weet waar ze voor staat. Het is een begeleidster met pit, en die pit zit hem er onder andere in dat ze beschikt over een uitstekend afgestelde “bullshit radar” waardoor ze het haarfijn weet op te pikken als Oudste weer eens een verhaal ophangt met een minder hoog waarheidsgehalte. Ze traint ons sinds kort daarnaast als ouders ook in op een nieuwe opvoedmethode, de zogenaamde Geweldloos Verzet methode. Deze methode is, kort samengevat, gestoeld op de insteek die Gandhi hanteerde om zich te verzetten tegen (politieke) acties die hij niet kon accepteren maar dan zonder dit te laten escaleren in, bij ons dan, met name verbaal geweld en ruzies.

In eerste instantie leek het ons weer de zoveelste zweverige methode die niet bij ons zou passen maar na een uitgebreide uitleg en het doorspreken van de voors en tegens waren we overtuigd. We gingen er voor omdat we heel graag in verbinding willen blijven met onze zoon. Deze methode maar vooral deze trainster zou ons hopelijk echt gaan helpen met de opvoeding en begeleiding van onze 'bijzonder bijzondere' puberzoon!

We gaan haar missen

Helaas hadden we te vroeg gejuicht; datgene waar de begeleidster allemaal voor staat en hoe zij dat op haar speciale wijze doet moeten we nu ook weer gaan missen. En ik zeg 'weer' omdat het dus niet de eerste keer is en het zeker ook niet de laatste keer zal zijn dat een hulpverlener ons gezin zal gaan verlaten. Sinds de overgang van de Jeugdzorg van de Rijksoverheid naar de Gemeenten hebben wij voor Oudste en Jongste al heel veel wisselingen van de wacht meegemaakt. We waren nog niet aan de één gewend of de ander kwam al weer opdagen. Afscheid nemen hoort bij het leven maar nooit eerder heb ik van zoveel mensen uit één en dezelfde beroepsgroep afscheid genomen.

Contracten werden/worden door o.a. de de bezuinigingen niet of te laat verlengd zodat onze hulpverleners alvast maar gingen solliciteren en dus uiteindelijk ook weggingen. Want hoewel het vaak niet hun eigen keuze was om al weer zo snel te vertrekken wilden zij natuurlijk ook zekerheid en brood op de plank.

En hoe vertellen we dat thuis?

Met deze haarscherpe analyse van oorzaak en gevolg stonden we nog wel voor een praktische uitdaging: de boodschap van het vertrek moest ook nog gegeven worden aan zoonlief. We gingen er maar eens rustig voor zitten want dit bericht zou niet zo fijn landen, schatten wij in. En dat deed het dus ook niet.

Oudste gooide meteen zijn kont tegen de krib en ging zeker niet akkoord met de komst van een opvolgster van zijn oude begeleidster. Hij zei dat hij er echt geen zin meer in had om zijn verhaal voor de zoveelste keer te moeten vertellen en om daar weer in te gaan investeren, om vervolgens over een jaar, zo schatte hij zelf in, weer afscheid van de opvolgster te moeten nemen. En ik dacht meteen: Shit. Maar gaf hem geen ongelijk.

Ik snapte hem en had eigenlijk zelf ook soortgelijke gevoelens. Ook ik had, even puur vanuit de emotie geredeneerd, geen zin meer om te investeren in een nieuw persoon die wekelijks bij ons over de vloer komt en ons vaak op ons kwetsbaarst aantreft.

Ik ben een beetje uitgedweild

Ik zeg het maar gewoon zoals het is: ik baal als een stekker. Want door de onzorgvuldige overdracht van de Jeugdzorg en alle daarmee gepaard gaande bezuinigingen zitten wij als gezin en met ons vele andere gezinnen wederom met de gebakken peren. Want hoewel investeren in nieuwe contacten ook bij het leven hoort kun je niet van de doelgroep die zo kwetsbaar is vragen dat zij daar steeds maar weer energie in kan steken. Vooral met het vooruitzicht dat deze investering ook weer voor even zal zijn.

Gelukkig is de minister er nu ook van overtuigd dat er 'iets' moet gebeuren met de Jeugdzorg en dat er geld bij moet komen. Onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat twee op de drie gemeenten fors geld tekortkomen voor Jeugdzorg en dat het zo echt niet langer kan. Ik ben blij met dat nieuws maar aan de andere kant ben ik ook een beetje bang. Ik ben namelijk een beetje uitgedweild met die kraan wijd open en voel dat mijn energie om opnieuw te investeren een beetje opdroogt. Want wie doet voor ons nu eindelijk eens die kraan dicht?

Minister de Jonge, mijn hoop is op u gevestigd!