De puberteit: een zoektocht tussen vasthouden en loslaten

Jayda is echt een prachtige meid om te zien en dat weet ze ook.

Ze krijgt vaak veel aandacht van jongens en vindt dat ook leuk. Op zich is dat niet erg, maar niet alle jongens hebben het beste met haar voor. En dat is iets wat Jayda niet goed doorheeft.

Jayda heeft haar vader nooit gekend, we zijn altijd met z’n tweeën geweest. Ik merk soms dat ze een vaderfiguur mist. Ze kijkt naar mensen op die een leuke vader hebben en heeft daar een heel perfect verhaal in haar hoofd van gemaakt.

Dat haar vader in het echt helemaal geen leuke man was, dat wil ze niet horen nu ze een tiener is.

Alle jongens en mannen die aardig voor haar zijn, wil ze het liefst meteen knuffelen.

Ik vind het zo moeilijk om te zien. Ik weet welke gevaren er zijn en hoe kwetsbaar Jayda is. Het liefst zou ik haar gewoon binnen houden na schooltijd, maar ik ben dan ook niet altijd thuis.

Ik ben zelf aan het werk, maar wel in de buurt. Doordat ik in de supermarkt werk in onze buurt, weet ik ook met welke jongens ze omgaat. Gelukkig zitten er ook goede jongens tussen, maar ik vind het toch een beetje eng.

Wat ook meespeelt in mijn angst, is dat ik zelf niet zo’n leuke ervaringen heb met mannen. En dan denk ik dus steeds: projecteer ik mijn angst niet op haar door haar steeds te waarschuwen?

Ik vind het echt lastig in hoeverre ik haar moet loslaten en wanneer ik haar extra moet beschermen.

Ik ben ook gewoon zo zuinig op mijn mooie meisje.

Mijn vriendin heeft ook een dochter, maar dat is weer een heel ander meisje. Ze is heel verlegen en rustig en gaat niet op straat hangen. Soms wilde ik dat Jayda een beetje meer op haar leek, zodat ik mij niet zo’n zorgen hoefde te maken. Maar ja, haar dochter heeft weer andere problemen met paniek en eten enzo. Dat is ook niet makkelijk.

Er is vast voor geen enkele ouder een makkelijke manier om door de puberteit heen te komen, maar ik heb nooit geweten dat het zo’n enorme zoektocht zou zijn tussen vasthouden en loslaten.