Joas heeft ons geleerd 'mens' te zijn

De laatste schooldag

Een paar weken geleden was de dag daar, de laatste schooldag voor de zomervakantie. En voor Joas niet alleen de laatste schooldag voor de vakantie, maar ook zijn laatste dag op deze school. Want zoals ik in het vorige blog al vertelde hebben wij de keuze gemaakt om de overstap te maken naar speciaal onderwijs.

Een afscheidsfeest voor Joas

Als afscheid had de klas besloten om een discofeestje te organiseren voor zijn laatste schooldag. Want Joas houdt van muziek en lampjes. Een jongetje uit zijn klas wilde wel draaien (hoe vet!?).

Er werd versiering gekocht om de gymzaal mee te versieren, discolampen werden aangerukt, discokleren werden gekocht, ze hadden zelfs een ware ranja fontein meegenomen. Ze gingen allemaal los in die gymzaal. De polonaise werd gelopen, er werd samen gedanst, er werd keihard meegezongen met liedjes die ik niet meer ken (ik voelde me oud) en Joas zat heerlijk te genieten van alle flitsende lampen en harde prikkels van de muziek. Na 1,5 uur waren ze uitgeput en was het tijd voor de lunch.

Iedereen een ijsje

Een afscheidstraktatie mocht natuurlijk niet ontbreken. En aangezien moeders niet van het knutselen is, maar van het kopen (en gemak) en omdat het zijn laatste dag op deze school was en ik dat een reden vond om uit te pakken, kwam er een ijstruckje naar school en kregen ze allemaal lekker schepijs. Want ook hier.. Joas houdt van ijs! En ik vind het stom om iets te trakteren wat hij zelf niet lust. Daar zaten ze hoor, allemaal op de stoep, op een rijtje, met allemaal een ijsje in hun hand. Dit was zijn klas. De klas waar hij vanaf groep 1 mee samen is geweest. De klas die hem kende en niet raar op keek van zijn ‘trekjes’.

Ik kan het Joas niet goed uitleggen

Het ijsje was op en ik had voor een aantal mensen een kleinigheidje gehaald om te bedanken voor hun inzet. Altijd werd er met ons meegedacht. Nooit heb ik het gevoel gehad dat Joas als een ‘probleem’ werd gezien. Alles werd uit de kast getrokken. De directrice die altijd mee dacht, de intern begeleider die zoveel heeft geregeld voor ons, de juf die hem elke dag met open armen verwelkomde. Stuk voor stuk toppers. En toen kwam ik aan bij zijn begeleidster...

"Niet huilen Jeanine, niet huilen, you’ve got this", zei ik om mezelf moed in te spreken. Maar, man man man, wat gaat me dit aan het hart. En ja hoor, daar kwamen de tranen. Want wat vind ik het verschrikkelijk om Joas van haar te scheiden. Zijn steun en toeverlaat op school, zijn maatje, zijn vriendinnetje, zijn arm om hem heen als hij verdrietig was. En ik kan het Joas niet goed uitleggen dat zij niet mee gaat naar zijn nieuwe school. Überhaupt vraag ik me af of hij door heeft dat hij naar een nieuwe school gaat.

Joas leerde zijn klasgenootjes ook iets belangrijks

En toen hadden ze nog cadeautjes voor Joas, hoe lief!? Als klas hadden ze geld ingezameld en kreeg hij wat leuks. En hij kreeg wat leuks van zijn juf en van zijn begeleidster. En daar begon het eerste meisje te huilen en toen de tweede. En toen zei er nog een jongetje: "Joas heeft ons geleerd om mens te zijn". Nou mensen, veeg me op! Vervolgens kreeg ik nog een aantal berichtjes van moeders uit de klas. Zo hartverwarmend. Want waar ik dacht dat het moeilijk zou zijn voor Joas heb ik echt onderschat wat Joas heeft betekend voor deze klas. Dat hij erbij hoorde. Dat ze voor hem zorgen, met hem speelden en bovenal accepteerden dat hij ‘anders’ was.

Vaarwel lieve klas! Vaarwel school! Joas gaat starten aan zijn nieuwe avontuur.