Grote kleine stapjes in de richting van inclusiever onderwijs voor ieder kind

Onze jongste dochter Lies zit in groep vier van 'de grote school' zoals ze zelf zegt.

Lies heeft het syndroom van Down. En dus was de zoektocht naar de juiste school voor haar net even een iets andere, dan toen we dat mochten doen voor haar grote broer en zus.

Lies als kleuter ingestroomd op de reguliere basisschool. Ze volgt haar eigen leerlijn als onderdeel van haar 'stamgroep' oftewel de kinderen uit haar klas. En boy, oh boy, wat zijn we blij dat we voor deze school hebben gekozen.

Het was best even wikken en wegen vier jaar geleden, naar welke school we Lies zouden laten gaan.

Zou het dezelfde school worden als waar haar broer en zus het zo naar hun zin hebben gehad. Een geweldige school waar kinderen worden uitgedaagd in hun creativiteit, mogen worden tot wie ze zijn en waar meebewogen wordt op de cadans van de seizoenen. Of gaan we toch voor de school waar ze al bekend was, omdat ze daar al een tijdje rondbanjerde op het kinderdagverblijf. Een wat meer old-school basisschool, met duidelijke systemen en structuren.

We hebben voor die laatste school gekozen. Zodat Lies ook echt haar eigen plekje had, waar ze de weg al wist. Ouders en kinderen haar al kenden. Waar ze als onderdeel van haar groep, kan leren en ontwikkelen en ook op sociaal gebied aansluiting kan vinden. Want dat is, naast de passende cognitieve uitdagingen, wel zo belangrijk vinden wij.

Lies krijgt instructie van haar juf, doet mee met de klas waar het kan, en heeft haar eigen leerlijn waar het nodig is.

Er is een ambulant begeleider in de klas om haar te helpen waar nodig; soms even een keer de opdracht herhalen en ondertitelen van dat wat er gevraagd wordt of wat Lies bedoelt.

En jeetje, wat gaat het goed. Ik klap soms bijna uit elkaar van trots.

Als ze uitgenodigd wordt voor kinderfeestjes van klasgenootjes. Als ik haar in een groepje uitbundige stuiterballetjes voorbij zie rennen op het schoolplein. Als klasgenootjes komen vragen of Lies wil komen spelen. Echt, we hadden ons niet beter kunnen wensen.

Laatst kreeg ik onderstaand bericht van de juf van Lies. Een juf die het echt snapt. Die voorbij beperkingen kijkt en onze dochter ziet als een individu met mogelijkheden. En die ogenschijnlijk kleine stapjes met ons meeviert als grote mijlpalen. Een juf om te zoenen.

'Even een leuk berichtje tussendoor: Lies heeft vandaag voor de klas haar eigen leespraatverhaaltje voorgedragen. Ze maakte heel mooi oogcontact met de kinderen en was zichtbaar trots. Ze eindigde haar eigen verhaal met “En nu applaus!” Zo leuk om haar te zien groeien.

Groet, juf M.'

En niet alleen Lies ontwikkelt zich zo mooi. Het mes van inclusief onderwijs snijdt echt aan twee kanten. Want haar klasgenootjes krijgen prachtige levenslessen mee en leren hoe het is om anders te zijn, en dat dat de normaalste zaak van de wereld is.

De moeder van een klasgenootje van Lies stuurde mij een berichtje dat ze het thuis aan tafel hadden gehad over Lies:

'Toen ik zei dat Lies gehandicapt was, antwoordde C verontwaardigt: "Lies is helemaal niet gehandicapt mama! Ze kan alles, ze doet er alleen wat langer over!' Ik kreeg even een mooi lesje diversiteit van mijn dochter. Dankjewel dus voor jullie keuze voor onze school. Mijn dochter krijgt nu al levenslessen waar ik nog wat van kan leren, en die haar verrijken als persoon.'

Inclusief onderwijs zoals het bedoeld is, als je het mij vraagt.

Fijn dat het nu in Den Haag ook wordt gezien dat inclusief onderwijs de norm mag worden. Grote kleine stapjes in de richting van inclusiever onderwijs voor ieder kind. Want hoe klein ook, ieder stapje is vooruitgang.

Karlijn is multi-disciplinair therapeut en begeleidt ouders van kinderen met een zorgvraag. Ze blogt regelmatig over haar gezin en wat er zoal op haar pad komt. Kijk op www.downmytribe.nl voor meer informatie.