Anna kan niet naar school

Ambulante begeleiding

Ze heette Anneke. Een doorgewinterde begeleider in de gehandicaptenzorg. Een mens met een hart van goud en een stem die je ook alleen in de gehandicaptensector hoort. Ze sprak met weloverwogen woorden en was de rust zelve. Anneke werkte op een orthopedagogisch dagcentrum en kwam als ambulant begeleider bij gezinnen thuis.

Bij ons kreeg ze de opdracht om met Anna mee te gaan naar de reguliere kinderopvang. Daar deed ze ontwikkelingsgerichte spelletjes. Anneke kende het ontwikkelingsprogramma 'Kleine Stapjes' van voor naar achter en terug uit haar hoofd.

Ze was ook de enige volwassene die de ochtend bij de kinderopvang op de grond doorbracht. Ik denk dat er daarom altijd peuters om haar heen hingen. Als ze na de lunch weer naar huis ging, sliep Anna net zolang tot we haar weer ophaalden. In de daaropvolgende dagen was Anna uitgeput.

Orthopedagogisch dagcentrum voor Anna

Eéns in de zoveel tijd kwam Anneke bij ons thuis om te praten. Een avondvullend programma. Met haar zorgvuldig gekozen woorden bereidde ze ons voor op hetgeen wij niet wilden zien: Anna ontwikkelde anders of eigenlijk amper. Uiterst voorzichtig vertelde ze tijdens ieder bezoek over het orthopedisch dagcentrum waar ze ook werkte.

‘Leuk. Maar Anna gaat gewoon naar het schooltje hier om de hoek.’ Zei ik tijdens één van de bijpraat avonden. ‘Nou’, zei ze zacht. ‘Misschien zou je voor Anna toch eens kunnen nadenken over een orthopedagogisch dagcentrum’. Het waren de meest directe woorden in twee jaar bijpraat- avonden. En ik – digitaal gesteund door tientallen ambitieuze D-mama’s (moeder van kinderen met Downsyndroom) – wilde er niks van weten.

Inspirerende succesverhalen

‘Ze heeft geen gelijk hoor. Gewoon doorvechten. Anna heeft recht op onderwijs net als ieder ander kind.’ Was de boodschap van dezelfde ambitieuze moeders, die ik al een aantal jaar met grote belangstelling en bewondering volgde in hun eeuwige strijd van het recht op regulier onderwijs voor kinderen met Downsyndroom.

Succesverhalen over Downsyndroom en reguliere kinderopvang en onderwijs zijn inspirerend en belangrijk om de mogelijkheden te blijven benadrukken. Toch zijn ze niet heilig. Door andere verwachtingen en hoop zagen wij aanvankelijk niet wat goed was voor Anna, maar wat in lijn was met de beeldvorming die wij tot dusver kenden.

De bijzondere wereld van zorg

Het is inmiddels jaren geleden dat Anneke ons introduceerde in de bijzondere wereld van zorg. Anna zou dit jaar naar groep 8 van de basisschool zijn gegaan. Een bijzonder uitzwaai jaar, met een musical en een kamp. Maar voor Anna werd het geen school, maar ontwikkelingsgerichte zorg in een orthopedagogisch dagcentrum. Een plek waar de gangen vol staan met hulpmiddelen. Waar je bij de “juf” op schoot mag zitten, ook al ben je al elf jaar oud. Een plek waar het niet gaat om cognitieve wenselijke resultaten, maar waar welbevinden het uitgangspunt is. Dit zodat Anna lekker in haar vel zit, ondanks de beperkingen die zij in haar leven heeft getroffen. Een andere wereld dan verwacht, maar zeker niet minder!