Triggers en herbeleving

Een ziekenhuisopname voor Nathan

Dit blog schrijf ik vanuit Rotterdam. Nathan ligt namelijk inmiddels ruim 3 weken in het ziekenhuis door een naar virus. Op de intensive care had hij Optiflow zuurstof (verwarmd en vochtig). Hij moest steeds diep uitgezogen worden en had veel taai slijm. Het was een pittig virus met een minstens zo pittige nasleep.

Gedurende de opname ging het echt even helemaal niet goed en ademde Nathan niet meer. Reanimatie zou worden gestart, maar toen kwam er net daarvoor weer lucht in zijn longen. Artsen hebben hard moeten werken. Dat was enorm heftig. Je kind weg zien glijden, stil zien liggen, zonder adem. Blauw.

Herbelevingen spoken door mijn hoofd

En nu achteraf, nog wel vanuit het Erasmus MC Sophia, maar gelukkig wel al aan de beterende hand, komen de herbelevingen. Vooral in de avond en ik weet, dat gaat nog wel een poosje duren. Want wat kan je veel meemaken in een paar weken tijd. Wat kan je wereld in één klap even helemaal op z'n kop staan.

Ja, een opname op de intensive care is al heftig. Maar ook al die momenten van uitzuigen waren loodzwaar. En toch wist Nathan zelf ook dat het hem hielp, want hij vroeg er zelf om met zijn Tobii (oogbesturing-spraakcomputer).

Je leeft op de automatische piloot. Je doet, je gaat, want je hebt geen keuze. Maar dat 'grote incident', dat zal even duren, voordat dat gesleten is. Ik heb nu steeds flashbacks en sommige beelden en geluiden zullen me altijd bijblijven. Alleen mettertijd wordt het wel minder heftig, weet ik uit ervaring.

Ook Nathan moet dit verwerken

Voor Nathan zelf zal de opname ook pittig geweest zijn, ook al is hij zo enorm dapper. We hebben een paar dagen echt geen lach gezien, één dag zelfs helemaal geen reactie gehad als alleen van z'n ogen. De andere dagen was hij vrolijk en blij als ze hem geholpen hadden met zijn slijm.

Toch ben ik gisteren een poosje met hem foto's gaan kijken en vertelde ik hem alles wat er was gebeurd. Zelfs van de 'mee-adem kap' maakte ik een foto. En ook daarover vertelde ik hem. Zijn blik bij alle foto's week niet van het scherm. Hij luisterde aandachtig naar alles. Na een heleboel foto's kwam zijn hoofd omhoog en keek hij me aan. Oké, het was voor nu genoeg. We knuffelden samen, zijn mooie ogen in de mijne geboord. "Ja jongen, ook jij hebt je herbeleving. Ook jij zult beelden en herinneringen hebben. En daarom maakt mama foto's. Kunnen we samen kijken en praten. Dat is voor ons allebei goed".

Thuis begint het eigenlijk pas

Binnenkort (hopelijk) weer fijn naar huis. En ik weet dat dat pittig gaat zijn. Dan komt de vermoeidheid eruit en nog meer herbelevingen. Er zijn triggers en die zetten je in 1x weer terug in zo'n moment. Dan voel je weer die angst en paniek. Dan komen beelden terug en die overheersen op dat moment. Maar dat is niet erg. We maakten het vaker mee. Je leert ervan wat je zelf nodig hebt, maar ook wat je partner nodig heeft. En dan mogen we elkaar hierin steunen. Elkaar loslaten en daardoor vasthouden met vallen en opstaan. Vooral met elkaar rekening houdend. En we weten ook dat juist ook dat pittig gaat worden. Als het met je kind weer goed gaat (de zorgen blijven, maar jullie snappen vast wat ik bedoel), dan ga je zelf onderuit. Dan mag alle vermoeidheid eruit, alle angst en stress.

Dat mag ook, dat moet vooral ook. Nee, niet laten verstoppen die emoties. Ik zeg altijd: wat erin zit moet eruit en wat er niet zit ga ik niet kweken. En plannen kun je het niet. Het komt vaak onverwachts en op onhandige momenten.

Ik had een keer toen iemand gewoon aan mij vroeg: hoe gaat het met jou? Dat ik in tranen uitbarstte. Ook na een ziekenhuisopname. Bizar wat vragen, woorden en opmerkingen los kunnen maken.

Communicatie is heel belangrijk

En dat gaan we zien. We bespreken van tevoren al samen dat we duidelijk tegen elkaar moeten zeggen wat we nodig hebben. Dat doen we tijdens een opname ook. Dat hebben we inmiddels wel geleerd. Soms is even afstand nemen ook heel goed.

Wat zijn wij dankbaar dat we onze jongen nog bij ons mogen hebben. We weten dat het zo anders had kunnen gaan. Maar onze God staat boven zijn leven en zijn engelen hebben over Nathan gewaakt.