Nachtuilen en vroege vogels - Slaap kindje slaap

Kim en haar vrouw Marita hebben de zorg over Isabel (3), die een meervoudige beperking heeft. De ontwikkeling van Isabel verloopt anders dan zij hadden gehoopt, maar als gezin houden ze hoop en blijven ze strijdlustig.

Merel (26) is meervoudig beperkt en is de oudste dochter van Yvonne en Paul. Samen met haar jongvolwassen broer en zus woont ze thuis. Merel gaat naar dagbesteding en heeft een PGB budget. Hieruit krijgt zij ondersteuning thuis en kan zij logeren.

Kim (33) en Yvonne (57), twee moeders, die elkaar schrijven over de intensieve zorg voor hun dochters. Kim is zoekende naar antwoorden, naar mensen die meedenken in de bijzondere zorg voor Isabel. Yvonne herkent die vragen en weet soms de antwoorden. In hun briefwisseling delen zij hun gedachten, angsten, wensen, teleurstellingen en overwinningen.

- Vanwege privacy kiezen Kim en Yvonne ervoor om onder een fictieve naam te schrijven en de diagnoses van hun dochters niet te benoemen. -

Hoi Yvonne,

Het is 19.00 uur, Isabel ligt net in haar bed. Ze giert het uit van het lachen. Af en toe blijft de babyfoon even stil, daarna hoor ik haar weer mopperen, want ze is doodmoe. Het is moeilijk voor haar om in slaap te komen en dat het dan pas om 22.00 uur stil is, is geen uitzondering.

In de nacht is ze soms een nachtuil. Soms is het buikpijn, soms ordinaire dorst. Laatst was het weer raak. ‘Wil je wat drinken?’ Isabel steekt haar tongetje uit als ze de tuitbeker ziet. Ja dus. Wat vaak helpt is om haar uit bed te halen; ze mag nog even tussen ons in. Niet te lang, wij willen ook slapen. Voor het té gezellig wordt, draag ik haar naar het hoog-laagbed en dek ik haar liefdevol toe. Daarna blijft ze nog 3 uur spelen in haar bed.

Niet zo goed voor mijn nachtrust. Ik ben zelf al een slechte slaper en slaap ik niet voordat het stil is in huis. Pas als Isabel slaapt, slaap ik ook.

De volgende middag haal ik haar op van de opvang. Het is een wonder dat ik de bushalte niet mis, zo moe ben ik. Ik strompel de opvang binnen en tref daar Isabel in haar looprekje. ‘Heb je vandaag lekker gesnoezeld?’ vraag ik Isabel. Isabel lacht zuinigjes en raakt mijn gezicht aan ter begroeting. ‘Mama.’
‘Nee, ze heeft vanmiddag een paar uur heerlijk geslapen,’ antwoordt haar begeleider. On-uit-staan-baar, thuis doet ze geen middagdutje meer. Die avond is ze na het eten enorm vrolijk en levendig. Ik zie de bui al hangen; dat wordt weer een korte nacht.

Hoe is dat bij Merel? Kun je er ooit aan gewend raken dat je kind slecht slaapt en je er daardoor zelf vaak uit moet?

Liefs Kim.

Pas als Isabel slaapt, slaap ik ook.

- Kim - moeder van Isabel die een beperking heeft

Ha Kim,

Zo herkenbaar, jouw verhaal. Het zoeken naar het waarom, heeft ze pijn of ongemak? Het zoeken naar oplossingen. Waarmee help je haar?

Toen onze Merel nog een Mereltje was, heb ik nachten met haar op schoot gezeten. Dicht tegen mij aan, zachtjes liedjes zingend om haar gerust te stellen.  Ze sliep tussen ons in, waarbij Paul uiteindelijk naar het logeerbed bed vertrok, zodat één van ons nog een redelijke nachtrust had. Om haar te laten inslapen, reed Paul met haar rond. In het autostoeltje viel ze in slaap tot het moment dat hij thuis de sleutel uit het contact trok, dan schrokken haar ogen weer open. We slopen door het huis en aan de voordeur hing een briefje; niet aanbellen! Uitslapen kennen we niet, net als haar mede-merels is ze een vroege vogel.

Zoals je ziet hebben we alles uit de kast getrokken om haar te laten slapen. Want die slechte nachten en het gebrek aan slaap breken je echt op. We waren soms echt aan het eind van ons latijn. Maar je moet door. Het doen van korte middagdutjes is vaak mijn redding. Even liggen, maximaal een half uurtje. Daarna kan ik er weer tegenaan.

Lieve Kim, dat nachtleven went nooit, maar er is hoop! Merel slaapt de laatste jaren een stuk beter. Hoewel de babyfoon altijd aanstaat, hoef ik er niet meer iedere nacht uit. Dat is een wereld van verschil.

Liefs Yvonne.