Moeder en zorgprofessional in één

Debora is getrouwd met Antoine en mama van Nathan en Rebecca. Nathan heeft een meervoudige beperking. Er is geen diagnose, wel dagelijks de zorgen.

In haar blogs vertelt Debora over hun gezinsleven, met alle leuke maar ook confronterende dingen die het hebben van een kind met een meervoudige beperking met zich meebrengt. Deze keer schrijft ze over haar 'dubbele rol'.

Je vindt Debora ook op Instragram. Haar account heet Compleet Anders.

Het liep gewoon zo

Pas een stukje op m'n status over de sondewissel. Iemand zei: "knap dat je dat zelf doet". Ja. Best knap inderdaad. Maar ook weer niet. Ik ga uitleggen hoe dit voor mij als moeder is gegaan.

Toen Nathan geboren werd was ik bleu op het gebied van zorg. Ik kon geen bloed zien en van medische handelingen had ik geen verstand. Ik werkte wel in de zorg, maar niet in de verpleging.

Als eerste kwam er de sondevoeding via zijn neus. Niet heel spannend, maar toch ook niet alledaags. Maar het was 'tijdelijk' zo vertelden ze ons. Niets was minder waar, het was de eerste medische term in ons gezin. 'Sondevoeding'.

Ik wilde niet afhankelijk zijn

En steeds moest er een verpleegkundige van de thuiszorg komen om de sonde te wisselen. Ook als Nathan hem eruit trok, wat steeds vaker gebeurde. Ik wilde het zelf kunnen. Niet steeds afhankelijk zijn van anderen. En dat heb ik daarna met alles gehad. Kwam er iets nieuws bij, wat helaas te vaak is gebeurd, dan leerde ik er weer mee omgaan.

En of ik dat leuk vond? Vaak niet. Vooral toen hij jong was en ik nog al die stappen moest leren. Ik vond veel dingen vreselijk. Wonden, stoma, enzovoort. Maar had ik een keuze? Nee! Het was mijn kind. Dus die wil ik zelf kunnen verzorgen. Ik heb veel drempels moeten trotseren en heb veel tranen gelaten. Een 'gat' in de buik van je kind (inmiddels twee 'gaten'). Het voelde vreselijk. Totdat ik dacht: hij blijft erdoor in leven.

Als er geen keuze is, is er veel mogelijk

Het maakt alles zoveel beter. Ik trek alles door naar het positieve. Dat helpt mij. Dat maakt het niet altijd makkelijk. Want wie wil er nu een 'gat' in de buik van zijn/haar kind. Of een sonde verwisselen waarbij je op de darm werking moet letten en niet 'door' mag duwen. Of een maag leeghalen zodat hij zich niet hoeft te verslikken. Enzovoort, enzovoort, enzovoort.

Dingen die helemaal niet gewoon zijn, die worden toch gewoon. Dingen waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou gaan doen, doe ik gewoon! Als moeder van een zorgenkindje heb je gewoonweg geen keuze. En als je geen keuze hebt, dan is er opeens heel veel mogelijk.

En is alles dan verschrikkelijk?! NEE! Want het gaat om je kind.

Je doet er alles voor! Je leert er alles door.

Je doet. Je gaat.

En hoe dat komt? Gewoon. Door liefde. Oneindig veel liefde. Dat maakt dat je het kunt.

Als ik naar zijn koppie kijk. Zijn vrolijke oogjes zie. Dan vergeet ik al die medische handelingen. Dan ga ik. Want ik ben zijn moeder!

Mogen we eigenlijk wel heel trots op onszelf zijn toch? Hoeveel we leren van ons kind. En tot hoeveel we in staat zijn. Dankbaar voor al die lessen die hij me leerde.

Daardoor ben ik nu degene die ik nu ben, met al die ervaringen als zorgprofessional gecombineerd met het moederschap.

Niet alleen de 'zorgbril'

En soms, soms laat ik het gewoon even los. En ben ik alleen even moeder, en laat ik een ander even zorgen. Dan geef ik dat aan en zeg ik: Nu even niet. Vandaag doe ik alleen even het leuke. En regel ik even niets, of doe ik niets aan de zorg.

Op die momenten knuffel ik extra en laat ik anderen de medicijnen geven, de zorg doen. Dat helpt mij, om toch vooral moeder te blijven en niet altijd maar door die zorgbril te kijken.