Een consult? Mijn kind blijft lekker thuis!

Natuurlijk gaat je kind mee naar alle gesprekken met professionals, hij of zij moet toch gezien en onderzocht worden. Ook de professional vindt dat niet meer dan logisch. Maar is dat eigenlijk wel logisch? Want wie heeft er eigenlijk wat aan als je machteloos en boos de spreekkamer uitloopt, omdat je je vragen niet hebt kunnen stellen? Je kind zeker niet, zo blijkt uit dit verhaal van de moeder van Rachid.

Het was druk in de wachtkamer van het ziekenhuis. Rachid (5) was al vrij snel uitgespeeld en besloot het ziekenhuis te gaan verkennen. Om de beurt liepen Anwar, zijn vader, en ik achter hem aan, tot groot vermaak van alle wachtenden en verpleegkundigen.

Na drie kwartier ‘heen-en-weer-rennen’ waren we eindelijk aan de beurt. De neuroloog verontschuldigde zich dat zijn spreekuur was uitgelopen en wees ons naar de twee stoelen tegenover zijn bureau. Rachid mocht met het speelgoed spelen dat op een apart tafeltje lag. Maar daar had hij helemaal geen zin in en hij kroop op mijn schoot. Prima. Wat onhandig haalde ik de epilepsie-aanvalsregistratie en mijn blaadje met vragen uit mijn tas. Ik had me goed voorbereid, want het consult duurde immers maar 20 minuten.

Alles onder controle

Terwijl ik van wal stak, wurmde Rachid zich van mijn schoot en dook onder het bureau van de neuroloog. Bang dat hij aan de stekkers van de computer zou komen, pakte ik hem beet en zette hem behendig terug op mijn schoot. Ik wilde opschieten, want ik had veel vragen en dit was het moment op ze te stellen! Rachid had echter andere plannen en liet zich schaterend via mijn benen op de grond glijden. Geïrriteerd door zijn gedrag en met het zweet op mijn rug probeerde ik ondertussen toch mijn vragen aan de neuroloog te stellen, wat natuurlijk niet lukte. Anwar wilde hem wel van mij overnemen, maar hij had zijn zinnen op mijn schoot gezet. Dus nam Anwar het gesprek met de neuroloog over, maar ik had het voorbereid! Ik baalde als een stekker van deze situatie en voelde mij heel machteloos en boos. Maar ik wilde mij groothouden en vooral laten zien dat ik het allemaal best onder controle had.

Toen Rachid klaar was met ‘glijden’, liep hij richting de deur en rende zijn vrijheid tegemoet. Aan het eind van de gang pakte ik hem bij zijn lurven en met een luid protesterende, ondeugende kleuter met een blauwe epilepsiehelm, liep ik tot grote hilariteit van enkele verpleegkundigen door de lange gang terug naar de neuroloog.

Overprikkeld kind

‘Zal ik een stoel voor de deur zetten?’ vroeg de arts zichtbaar opgelaten, terwijl hij al opstond.. Hoopvol dacht ik: ‘Zou ik dan in de laatste minuten toch nog al mijn vragen kunnen stellen?’ Helaas waren ook deze laatste minuten mij niet gegund! Rachid schoof de stoel weg en - zoef - daar ging hij weer… Teleurgesteld liepen Anwar en ik met een overprikkelde Rachid onder de arm het ziekenhuis uit.

Toen we een andere neuroloog kregen, vroeg ik meteen of Rachid echt mee moest. Heel nuchter antwoordde hij: ‘Wat willen jullie? Van mij hoeft hij niet mee! Het heeft voor mij helemaal geen meerwaarde!’ Dus bleef Rachid in de jaren die volgden gewoon op school en hadden wij hele fijne en nuttige gesprekken waarin we in alle rust konden praten zonder afgeleid te worden!

Het is goed om kritisch te blijven of het meerwaarde heeft om jouw kind mee te nemen naar het consult. In sommige gevallen zal het noodzakelijk zijn, bijvoorbeeld wanneer er lichamelijk onderzoek gedaan moet worden. Als je twijfelt, bespreek dit dan met de behandelaar in kwestie.