Als Ive ziek is dwingt zij mij om te vertragen

Ziek zijn is nooit leuk en komt nooit uit

Ive was recent ziek. Spugen. Koorts. Niet fit. Ik sop haar slaapkamer, omdat ze niet in een bak spuugt (die slaat ze weg). Ik probeer met handdoeken zoveel mogelijk te redden, wat er te redden valt.

Na een lange (of beter gezegd korte) nacht, begint de dag. Ik zeg afspraken af en verzet dingen. Het komt eigenlijk nooit uit. Je 14 jarige dochter is ziek, maar dat is niet zo standaard als het lijkt. Ik kan haar niet even alleen laten als ze lekker slaapt om even een boodschap te doen. Of: "app je als er iets is", als ze lekker op de bank ligt, om een korte werkafspraak boven te doen. Alles wat ik wel kan doen bij onze zoon van 15 jaar, kan bij Ive niet.

Ive wil mij de hele dag dicht in haar buurt

Het is allemaal anders. Ik moet er zijn. 100 procent. Ze wil me bij haar. Naast haar in bed, in een donkere kamer. Naast haar op de bank. Als ik tussendoor toch even de was ophang, hoor ik gemiddeld 3x per minuut “Mammie? Kom!”

De dagen zijn lang. Maar als ik eenmaal de knop heb omgezet, geniet ik ook van haar warme lijf tegen me aan. De veiligheid die ze eraan ontleent, haar ademhaling die meteen rustiger wordt.

De tijd staat stil. Vertragen….

Ik lig bij haar en denk: wie zorgt er later voor jou, als je je zo rot voelt? Ik hoop ontzettend dat er dan lieve mensen om je heen zijn. Die je zíen. En je geborgen laten zijn. Veilig. Liefdevol. Die willen vertragen. Om dit te voelen: jouw liefde. Warmte. En genieten van het er voor jou zijn. Hoe oud je ook bent….