'Ze zijn altijd zo vrolijk', pfff moet dat, zulke uitspraken?!

Ze zijn altijd zo vrolijk

Kunnen we alsjeblieft af van de uitspraken ‘ze zijn altijd zo lief’ of ‘ze zijn altijd zo vrolijk’?! Hoe vaak we deze opmerking al wel niet hebben gehoord of gelezen.

Geen enkel mens is alleen maar vrolijk. Ook kinderen met Downsyndroom voelen zich niet altijd in-de-gloria. Ze worden boos (heel boos soms), verdrietig (tot zielig toe) en zijn ongeduldig. Ze laten tranen vloeien en schreeuwen omdat ze hun zin niet krijgen. Hebben een knuffel nodig omdat ze zich rot voelen of een schouderklopje ter bemoediging. Gooien met speelgoed en slaan met deuren. Ze zijn verdrietig als papa weggaat of als ze moeten stoppen met spelen.

Omdat Joas Downsyndroom heeft, betekent dit niet dat hij als een vrolijke-fluitende-huppelende-feels-like-summer-klojo door het leven gaat.

Net als mijn andere kinderen is hij vaak vrolijk en goed in zijn doen. Net als mijn andere kinderen heeft hij K-buien en is hij niet te genieten en wordt hij boos op mij omdat ik de stomste moeder ooit ben. Ook hij haalt soms het bloed onder mijn nagels vandaan en is echt niet altijd lief.

Toch is het beeld dat Downsyndroom gelijk staat aan ‘lieve vrolijke kinderen’ nog steeds aanwezig. Misschien wel door de tv-programma’s of social media waar alles best rooskleurig wordt weergegeven. Maar geen enkel mens is alleen maar vrolijk toch?

Waar ik wel een verschil in zie is dat Joas minder onzeker is dan mijn andere kids.

Het is één bonk zekerheid, die al slenterend door het leven gaat. Hij is minder bang en maakt zich niet druk over dingen. Hij zal zichzelf niet afvragen ‘mag die persoon mij’, ‘wil hij/zij mijn vriendje zijn’. En ja, dit past natuurlijk ook bij zijn denkvermogen. Hij zal voor altijd de puurheid van een jong kind behouden.

Ik denk dat hij gewoon meer tevreden en zorgeloos in het leven staat. Vooral dat zorgeloos… waardoor je meer tevreden bent. Tevreden in zijn eigen wereldje. Dat is misschien een betere beschrijving. Hij is tevreden en daardoor gelukkig. Het is gewoon zo’n cirkeltje. Iets waar we allemaal veel van zouden kunnen leren. Maar helaas is het leven niet zo eenvoudig en kunnen we alleen maar jaloers zijn op deze zorgeloosheid.

Maar altijd vrolijk en lief? Nee joh.

Ook Joas is een heerlijke 9-jarige jongen, op kleuterniveau, vol boeverij en huilbuien.. Met allerlei emoties die mensen zonder Downsyndroom ook hebben. Met verdriet, boosheid en ik-wil-mijn-zin-doordrijven. Want believe me, als ik behang had…. Dan zouden er overal bobbels zitten.

En voordat iedereen denkt dat ik boos ben … ben ik niet hoor. Ik probeer gewoon een eerlijk beeld te schetsen over Joas, over mijn zoon met Downsyndroom. Gewoon een kijkje in ons leven waar een buitenstaander lang niet alles van meekrijgt. Want hoeveel ik ook deel op Instagram, het zijn toch vaak de leuke mooie momenten. En ja, ik probeer heel goed de realiteit weer te geven. Maar op het moment dat Joas boos is, ga ik daar natuurlijk niet met mijn telefoon bovenop zitten filmen.

Kortom, Joas is echt niet altijd vrolijk, echt niet altijd lief. Maar wel een lieverd!