Wat als wij er niet meer zijn?

Alhoewel wij echt proberen in het hier en nu te leven, niet te ver vooruit te denken, is dit toch een topic waar ik over kan piekeren

Een onderwerp waar ik minder over nadenk bij mijn andere kinderen, omdat die op gegeven moment uitvliegen en zelfstandig worden. Daar ga ik tenminste vanuit. Over Joas en hoe het met hem zal gaan in de toekomst, ja, daar denk ik zeker veel over na.

Hoe goed we alles ook zullen regelen voor hem, 100% zelfstandig zal hij nooit worden. Hij heeft altijd een extra handje nodig, een stukje zorg, een oogje in het zeil, iemand achter de schermen die dingen voor hem regelt. Wie gaat dat nou net zo goed doen als ik.. wij.. zijn moeder.. zijn ouders?

Ons hele leven staat in het teken van zorgen voor de kinderen. Waar dit voor de andere drie kinderen over zal gaan in begeleiden, klankbord zijn vanaf de zijlijn, zal het bij Joas toch echt zorgen blijven. Ondanks het feit dat we natuurlijk gaan proberen om hem zo zelfstandig mogelijk te maken, zal hij hulp nodig hebben bij de, voor ons, zo simpele dingen als huishouding, administratie, betalingen, koken, etc.

Ja, ik zie hem uiteindelijk op zichzelf gaan wonen als hij ouder is, maar niet zonder begeleiding. En ja, ik zie hem uiteindelijk een sociaal leven hebben, maar niet zonder begeleiding. Waar ik als moeder van nature het beste voor heb met mijn kind en alles vanuit het diepst van mijn hart voor hem doe, boordevol liefde. Wie gaat dit dan op zich nemen als ik er niet meer ben?

Uiteraard gaan wij ons best doen om alles zo goed mogelijk te regelen voor Joas

Zijn eigen plekje, werk waar hij zijn ei in kwijt kan. Zijn eigen sociale leven. Net als de andere drie is hij zijn eigen persoontje. Met dromen, wensen en verlangen naar vriendschap en liefde. Ik geloof oprecht dat hierin hetzelfde mogelijk is als voor mijn andere kinderen. Vooral met alle voorzieningen en leuke clubs die er tegenwoordig zijn, ben ik ervan overtuigd dat wij hem dit kunnen bieden.

Stiekem hoop ik dat de zorg voor Joas niet alleen op derden/externen aankomt als wij er niet meer zijn. Ik hoop dat ik mijn kliek zo kan opvoeden dat ze van elkaar blijven houden en verantwoordelijkheid voor elkaar voelen. Dat ze later altijd op elkaar kunnen terugvallen. Dat ze elkaar helpen, elkaar zien, elkaar af en toe even een lekkere knuffel geven, elkaar door moeilijke tijden helpen en samen de prachtige momenten in het leven vieren. Dat ze trots zijn om deel uit te maken van dit gezin, van deze familie.

Ik hoop dat mijn kinderen er zijn voor Joas. Dat ze Joas zien

Dat ze als broers en zus zijn behoeften herkennen. Joas, die gewoon dat extraatje nodig heeft. Een extra paar ogen, een schouderklopje, maar ook de zorg. Dat ze er samen voor hem zijn en dat ze dit samen delen, met elkaar. Gewoon, omdat ze dit willen, uit liefde! One for all, all for one.

Maar goed, laten we dan eerst maar eens starten met dat ze elkaar niet afmaken voordat ze überhaupt volwassen zijn 😉.

Want voor nu… ze kunnen niet mét, maar ook niet zonder elkaar. Maar wat ben ik blij dat ze elkaar hebben!