Wat als je kind niet thuis woont, maar jou wel enorm mist?

Ik zit altijd in je hartje… één van de zinnetjes die ik Wessel vaak vertel. Sinds hij niet meer thuis woont, mist hij ons, logischerwijs, vaak. Maar hoe leg je dat uit aan een kind dat zijn gevoelens en emoties moeilijk onder woorden kan brengen?

Van peuter af aan zijn we begonnen met ondersteunende gebaren. Omdat Wessel zijn frustratie niet kon uiten en omdat het praten niet goed lukte. Bij de woorden die we zeiden, maakten we ter ondersteuning een gebaar. Op deze manier heeft Wessel sprongen gemaakt in zijn ontwikkeling van taal en het leren praten. Toen hij drie was, zei hij pas voor het eerst mama. Inmiddels is hij bijna tien en zou ik zo af en toe wel eens willen dat er een knopje op zat om hem even in de ‘mute’ modus te zetten. Daar maak ik wel eens een grapje met hem over.

Hoe leg je emoties uit?

Maar goed, na de gebaren ben ik begonnen om hem te leren zijn gevoelens onder woorden te brengen. Met behulp van emotie pictogrammen heb ik de verschillende emoties aan hem uit proberen te leggen. Hij snapte het wel maar ik merkte dat er soms wel eens iets haperde. Want wat moet hij met die gevoelens die erbij horen? Ik heb bedacht om op die momenten hem te laten vertellen wat hij voelt en waar hij het voelt. Als je blij bent, lach je en word je blij in je hartje, het voelt fijn. Als je heel boos bent doet het soms een beetje pijn in je maag en ga je hard praten of zelfs schreeuwen. Als je verdrietig bent, ga je huilen en voel je dat ook in je buik of je maag. Maar wat gebeurt er als hij ons mist? Dat kan ik op die momenten niet aan hem uitleggen en dus heb ik er weer iets anders op verzonnen.

Elke dag in zijn hartje

Bellen is namelijk drama…hij hoort me, gooit de hoorn op en ontaardt in een huilbui die vervolgens weer ontaardt in een driftbui. Bellen en gezellig kletsen met Wessel is dus doordeweeks geen optie. Ik heb hem gevraagd wat er dan gebeurt als hij mij hoort, en uiteindelijk vertelde hij dat hij dan heel erg verdrietig wordt en moet huilen als hij mijn stem hoort. Logisch eigenlijk en heel fijn dat hij dat onder woorden kon brengen.

Omdat hij me moet missen, heb ik hem verteld dat ook al zijn we niet bij hem en hij me niet kan ruiken, voelen of horen, ik altijd in zijn hartje zit. Als hij dan zijn oogjes dicht doet, zijn hand op zijn hart legt en dan aan mama denkt, dat hij dan weer blij wordt. En het helpt. Nu sturen we hem een kaartje doordeweeks, waar ik in schrijf dat ik altijd in zijn hartje zit. Natuurlijk zit niet alleen mama maar iedereen die hij mist in zijn hartje. Voor nu gaat het heel goed, het gemis is er nog steeds maar hij kan het steeds beter een plekje geven…in zijn hartje ♥