Soms is de berg even te hoog

Ik kan zo enorm genieten van de sprongen die Joas maakt, de mijlpalen.

Hij kletst voor het vaderland weg en wordt (voor ons) ook steeds beter verstaanbaar. Je merkt dat hij echt contact probeert te zoeken en door middel van gesproken taal probeert duidelijk te maken wat hij wil. Prachtig.

Ook op school gaat het erg goed, inmiddels groep 4 van het reguliere onderwijs. Natuurlijk kan hij niet alles mee doen, maar dat hoeft ook niet. Meedoen waar kan, aangepast waar nodig. Hij doet het lekker op zijn eigen tempo en geniet ervan.

Maar, zo trots als dat ik op hem kan zijn, zo moeilijk vind ik het af en toe ook. Dan lijkt de berg die we moeten beklimmen zo onmogelijk hoog.

Een aantal jaar geleden heb ik een cursus ‘Dysfatische ontwikkeling’ gevolgd bij de VIM. Een erg interessante cursus waar duidelijk wordt gemaakt dat heel veel dingen voortkomen uit een taalontwikkelingsachterstand. Ik vond het een echt eye-opener.

Op de laatste dag van deze 3-daagse cursus kwam ik al iets te laat binnen. Ik had al een hectische ochtend achter de rug, was super chagrijnig en kon dit niet van me af zetten. (Ik weet nu al niet eens meer waarom ik me zo voelde, maar goed.) Ik merkte dat het huilen me nader stond dan het lachen. In de cursus ging het over school. Groep 1 & 2, maar ook over hogere groepen en eventueel voortgezet onderwijs.

En alhoewel het jaren geleden is, ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren.

Zo ineens werd ik overmand door verdriet. Ik voelde me zo moedeloos.

Het enige wat ik dacht was: OMG… wat hebben we nog een lange weg te gaan. Wat moeten we hem nog veel leren. Wat moeten we nog veel met hem oefenen. Wat moeten we hem nog veel stimuleren. Wat bij een ander kind als vanzelf gaat, daar moeten wij dubbel zoveel energie in stoppen bij Joas. En waar je andere kinderen op een gegeven moment uitvliegen en zelfstandig worden, zul je altijd de zorg voor Joas houden. Bij elke minuut die er verstreek groeide de berg. Hij werd hoger en hoger.

Gelukkig was het lunchpauze. Ik besloot om naar huis te gaan. Ik voelde me zo rottig.

In de auto heb ik ongegeneerd mijn tranen de vrije loop laten gaan. Hoe harder ik huilde, hoe beter ik me voelde. In tranen belde ik Wilfred. Ik kon niet eens goed onder woorden brengen waarom ik zo verdrietig was. Maar het voelde zo goed om even hardop te huilen. (En ik ben ervan overtuigd dat ik er enorm charmant uit moet hebben gezien.. snik snik… snot snot). Hoe harder ik huilde en mijn hart uitstortte, hoe kleiner de berg werd.

Langzaam maar zeker kon ik alles weer wat beter opdelen in kleine stapjes en bouwde ik in mijn gedachten een trap tegen die berg aan. Ik overtuigde mezelf ervan dat alles goed zou komen. Want we hoefden nog niet alles te plannen voor de komende twintig jaar. We mogen het stapje voor stapje doen. Schooljaar voor schooljaar.

Rome wasn’t built in one day!