Ouders met een verstandelijke beperking, oma Irma vertelt hoe dat is

Onze dochter Sandra is een schat van een meid, maar voor een kind zorgen dat is echt te veel gevraagd.

Eigenlijk is ze zelf nog een kind in haar hoofd. Toen we hoorden dat Sandra zwanger was, waren we in shock.

Sandra is altijd erg lief en rustig geweest. Andere ouders vertelden vaak over hun kinderen met gedragsproblemen of woede aanvallen, maar dat herkenden wij totaal niet bij Sandra.

Sandra speelde in die tijd nog met haar barbies en ik kreeg nooit de indruk dat het thema seks of verliefdheid een rol speelde in haar leven.

Achteraf heb ik er vaak mijn hoofd over gebroken. Zijn we te naïef geweest?

Had ik hoe dan ook haar moeten vertellen over de bloemetjes en de bijtjes of had ik haar aan de pil moeten doen?

Wat me daarin ook onzeker heeft gemaakt is dat iedereen om je heen het beter lijkt te weten.

‘Waarom heb je haar niet gewoon laten steriliseren?' 'Hoezo geef je een puber geen seksuele voorlichting?' 'Zijn jullie heel preuts of gelovig ofzo?’

Dat klinkt allemaal heel makkelijk, maar het is heel anders als het je eigen dochter is.

Ik heb het risico gewoon niet gezien.

Naast de shock heeft het ons natuurlijk ook een prachtig meisje gebracht. Ik ben gewoon oma geworden en dat is een heel bijzonder gevoel.

Toen Iris geboren werd woonde Sandra nog bij ons. We hadden besloten om Sandra te helpen met de opvoeding, maar haar toch de ruimte te geven om moeder te kunnen zijn.

We kwamen er al snel achter dat dit helemaal niet haalbaar was.

Als Iris moest huilen, hield Sandra haar oren en ogen dicht of werd ze geïrriteerd.

Als we haar vroegen om een fles te geven of te helpen met het badje had ze daar vaak geen zin in.

De moedergevoelens werden bij haar niet aangewakkerd. Het voelde meer als een grote zus die de aandacht van haar ouders ineens met een baby moest delen.

Naarmate Iris ouder werd ging dat beter. Ze kwamen meer op gelijk niveau terecht.

Aan Sandra merkte ik wel dat ze het druk vond in huis. Ze ging steeds vaker op haar kamer zitten.

De thuisbegeleider gaf aan dat het misschien een goed idee zou zijn als Sandra een parttime woonplek zou krijgen.

Zo kan ze zich wat meer losmaken van ons en haar zelfstandigheid oefenen.

Voor ons voelde dat in eerste instantie heel verkeerd. We wilden moeder en dochter niet van elkaar scheiden, het leek ons zo onnatuurlijk.

Na vele gesprekken met de hulpverlening zagen wij echter ook dat het de band tussen Sandra en Iris daardoor misschien juist beter zou worden.

Sandra vond het zelf ook een fijn idee om ergens anders te wonen, net als haar oudere zus.

We hebben tegen Sandra gezegd dat grote meiden een eigen huis mogen hebben en dat kleine meiden thuis wonen. Sandra glunderde toen ze hoorde dat ze nu bij de grote meiden hoort.

Met Iris gaat het ook beter nu Sandra uit huis is.

Iris heeft nu ons als verzorgers en dat maakt het duidelijk voor haar.

Met haar moeder maken we leuke uitstapjes in het weekend. Dan hebben ze veel lol samen en belasten we Sandra niet met een opvoedrol.

Ze hebben veel liefde voor elkaar en dat is het mooiste en het belangrijkste. Als ik er achteraf op terug kijk hebben we iets proberen te forceren omdat het zo ‘hoort’.

Tegenwoordig geven we het vorm zoals het voor ons als gezin allemaal goed voelt en dat is veel fijner voor iedereen.

Over dit onderwerp organiseerde Sophi afgelopen najaar een gratis webinar, Welke webinars er de komende periode staan gepland vind je hier.