Op vakantie met je kind met een beperking. Waar ligt de grens?

Als kind wilde ik al de wijde wereld in.

Avonturen beleven, landen ontdekken, ontmoeten van nieuwe mensen en culturen. Ik ben er nog steeds dol op! Het reizen geeft me een intens gevoel van vrijheid. Het gevoel dat ik leef.

Na mijn afstuderen werkte ik voor verschillende reisorganisaties in diverse landen. In de winter reisde ik naar Zuid Amerika. Voor de liefde keerde ik terug naar Nederland en ging ik als reisbureaumanager aan de slag.

En toen werd ons eerste kindje, Anna, geboren. Anna bleek een ernstig meervoudige beperking te hebben. Onze wereld stond stil. Wat zou dit betekenen voor haar en onze toekomst? Ik was bang dat we het reizen zouden moeten opgeven. Ik had tijdens het reizen nog nooit een kind of volwassene met een ernstig meervoudige beperking gezien.

Anna is inmiddels 10 jaar. Ze kan niet praten, zelfstandig staan of lopen. Vanwege haar verstandelijke beperking is ze vooral gebaat bij vaste structuren.

Ondanks de beperkingen van Anna proberen we als gezin een zo ‘normaal mogelijk' leven te leiden.

Een hele opgave in een wereld die nog lang niet is ingericht voor mensen zoals Anna. Er zijn zoveel grenzen! En waar ligt onze eigen grens? Hoever gaan we? Hebben we een keus of is er een alternatief?

Het reizen bleek, net als het hele leven met Anna, een grote zoektocht naar mogelijkheden. We leren dankzij Anna om steeds opnieuw over onze eigen grenzen heen te kijken. Zo ontdekten we dat rondtrekken met een caravan het beste werkt. Altijd hetzelfde vertrouwde huisje voor Anna, die we langzaam maar zeker verder aanpassen vanwege haar fysieke beperkingen.

We kochten een inklapbare massagetafel als goedkoopste oplossing om Anna tijdens de vakantie te douchen en te verschonen. Toen de massagetafel toch iets te zwaar bleek om de hele camping over te zeulen - om er vervolgens achter te komen dat de doucheruimte te klein is - besloten we een buitendouche aan de achterkant van de caravan te laten maken. Met een sanitair tentje eromheen waar de geïmproviseerde douchebrandcard in past, heeft Anna tijdens de vakantie een eigen verzorgingsruimte.

In de caravan hebben we van het treinzitje een bed(box) gemaakt, wat volledig is omheind. En sinds we airconditioning in de caravan hebben, is het voor Anna nooit te warm of te koud. Zo verzinnen we steeds weer iets nieuws om het reizen mogelijk te maken.

Ook al hebben we in onze caravan alle voorzieningen, dit jaar was er voor het eerst twijfel of we wel op reis zouden kunnen.

Niet omdat we onze eigen grens hebben bereikt, maar omdat Anna niet goed meer in de rolstoelbus past. Ze heeft sinds kort een grotere rolstoel die onverwachts hoger blijkt te zijn. We moeten flink sparen voor een hogere tweedehands rolstoelbus. Opnieuw worden we gedwongen om te zoeken naar mogelijkheden. Met een crowdfunding hopen we de helft van de aanschafkosten van een tweedehands rolstoelbus te kunnen financieren.

Het avontuur lonkt en herinneringen maken is onbetaalbaar. Zolang het nog gaat, gaan we ‘gewoon’ door. Totdat we onze grens hebben bereikt. Want hoe graag we ‘gewoon normaal’ op vakantie willen, er zijn echt wel grenzen. Komende zomer gaan we over zeven letterlijke grenzen en reizen we richting Toscane. Onze bambino speciale gaat mee.

Wil je de reis van Stephanie en haar gezin volgen? Dat kan via de hashtag #annawashierenwijook op Instagram.