Op kamp in de anderhalvemetersamenleving

Op zondagmiddag rijden we bepakt en bezakt naar de Veluwe. De twee broers achterin de auto kunnen bijna niet meer wachten. ‘Geen corona op het kamp?’ vraagt Stef nog maar weer eens.

‘Nee’, antwoorden wij, ‘maar jullie moeten wel afstand houden van de begeleiders.’

‘Oké, maar niet van vrienden toch?’

‘Nee, niet van je vrienden…’

Bij de ingang van het kamp aan de rand van het bos, is er eerst een triage - met thermometer - en dan mogen we via een speciale looproute het terrein op. We maken kennis met de twee enthousiaste begeleiders, die de drie vrienden deze week bijstaan. Zoonlief houdt netjes, maar wel een beetje schuchter, afstand.

Omgaan met regels

Ik loop trots naast hem. Hij doet het zo goed. Eerst al die strenge regels leren begrijpen tijdens de lockdown. En toen er mee leren omgaan dat we wel weer naar buiten mochten, dat er op afstand hockey was en muziekles. Net toen hij weer een beetje gewend was op school, met alle regels daar, was het vakantie.

Een vriendin vertelde dat haar dochter (met Down Syndroom) nog steeds zo bang is. Bang om corona te krijgen, ze durft nauwelijks naar buiten. Ik hoor verhalen over dagbestedingen die nog steeds niet helemaal open zijn omdat de begeleiding niet weet hoe ze 1,5 meter afstand kan houden. En dus zorgen ouders thuis nog steeds (te) veel. Best ingewikkeld allemaal. Zeker als ik dan zie dat de terrassen vol zitten, iedereen vakantieplannen maakt en het in de supermarkten lijkt alsof er niets gebeurd is.

Afstand houden

Afstand houden blijkt ingewikkeld in het ‘nieuwe normaal’. Ook voor onze kinderen. Aan de ene kant zullen ze, als ze de afspraak eenmaal snappen, zich er ook aan houden. Want afspraak is afspraak. En dan is het lastig als anderen geen afstand houden. Annemarie, van HalloThuis, maakte al een hilarisch filmpje over haar ergernis als mensen te dichtbij komen. Maar aan de andere kant is de behoefte van onze kinderen om aan te raken ook groot.

Knuffel

Gelukkig is het op het vakantiekamp allemaal netjes. De jongens wachten op afstand tot het hun beurt is om zich aan te melden, net als de andere kampgangers. En als de kok er langs wil met een kar vol met broden, maakt iedereen ruim baan.

Kees, één van de twee begeleiders wil Stef z’n tassen overnemen als we naar de slaapkamers lopen en komt dus wat dichterbij. ‘Mag jou wel aanraken deze week?’ vraagt Stef dan voorzichtig.

‘Ja, zullen we dat maar doen?’ reageert Kees met een glimlach. ‘Want anders wordt het wel heel moeilijk deze week.’

‘Oooh, gelukkig!!’ zucht Stef van opluchting en geeft meteen een dikke knuffel.