Op de fiets met Lies

Spitsuur in de ochtend: "Heb je je tanden al gepoetst? Waar is je sok, die lag hier net nog? Jongens, laat elkaar even met rust, we hebben boven ook een WC. Waar is je tas, heb je je broodtrommel al? Haren kammen meis. Ja, wel een staart want je hebt vandaag gym. Oh waar is je gymtas trouwens? Hop, ga maar in de bakfiets zitten, we moeten gaan anders kom je te laat".

De scholen zijn weer begonnen. En dus is het weer spitsuur in de morgen met drie kids die weer naar school gaan.

De bakfiets is een veilige optie voor ons

Net als ze in de bakfiets zit: Mama, ik wil mijn microfoon en mijn koptelefoon nog… Hoewel onze dochter Lies al ruimschoots tien jaar is, breng ik haar met de bakfiets naar school. Niet dat ze niet zelf kan fietsen trouwens. Ze kan prima zelf fietsen, maar ze is nogal snel afgeleid. En het begrip 'remmen' is nog niet helemaal ingedaald ;-)

Tel daar de drukte van de ochtendspits bij op, plus de drukte op de route naar school waar het soms een ware snelweg is met alle fatbikes en elektrische fietsen die je links en rechts voorbij razen. Daarom kiezen wij er voor om haar met de bakfiets te brengen. Wel zo praktisch en wel zo veilig.

Een vrolijk ritje

Zo ook vanochtend. Lies zat met haar enorme plastic blinkend gouden microfoon ( Lee Towers zou er jaloers op zijn) voor in de bakfiets mee te zingen met een liedje van Kinderen voor Kinderen. Ondertussen uitbundig zwaaiend naar voorbijgangers, afgewisseld met een enthousiaste “Goeiemogge!!!”. Goed voor veel vrolijke blikken van de voorbijgangers. En goed voor een instant beter humeur voor mij als moeder. Die ochtendspits stress was acuut vergeten.

Een mevrouw met een 'beperking'

Toen was daar ineens de mevrouw op de fiets voor ons. Lies had haar aandacht nog niet getrokken, geloof ik. Het feit dat er een meisje van 10 jaar in een bakfiets zat wel klaarblijkelijk. Want deze mevrouw vond het nodig om daar een opmerking over te maken. Toen we haar voorbijfietsten, beet ze ons toe: “Mens, laat dat kind toch fietsen man. Dat kind is veel te groot om in een bakfiets te zitten, wat een onzin!!!”

Het was dat ik net een beter humeur had en dat ik geen zin had om op de rem te stappen. En dus fietsten we door. Ik heb nog wel naar haar geroepen met een grote smile: “Goeiemorgen mevrouw! Had u al gezien dat dit meisje een beperking heeft?”. Toen Lies lief naar haar zwaaide, had ik daar meteen spijt van. Want de enige met een beperking was deze mevrouw zelf.