Onze voeten, zo synchroon, alsof ze met elkaar verbonden zijn

Credits foto: Jolijn Lemstra

Yolanda is de moeder van Floortje. Zij schreef een boek over haar leven dat kwetsbaar is door een syndroom. Ze beschrijft het gezinsleven waarin haar meervoudige beperkingen de dagen bepalen. De weg die zij met hun gezin, vrienden, zorgverleners en instanties afleggen.

Voor Sophi schrijft Yolanda regelmatig over haar leven. Eerlijke en open verhalen, altijd kijkend naar al het goede in haar bijzondere leven, waarin liefde hen verbindt. Dit keer gaat het over samen zijn en samen stapjes zetten.

Samen stappen we door ons leven, voetje voor voetje

Behoedzaam til ik je uit je rolstoel en zorg dat je voeten goed op de grond staan. Ik ga achter je staan, jij leunt tegen mij aan. Als ik je loslaat zou je vallen, een wankel evenwicht door een wiebelige balans. Ik overtuig mij ervan dat je goed staat en begin te zingen. Er verschijnt een lach op je gezicht, nu weet ik dat je er klaar voor bent.

Op ‘Berend Botje’ zetten we de eerste stap

Op het ritme van altijd hetzelfde kinderliedje volgt stap twee. Voorzichtig, nooit te enthousiast, volg ik jouw tred. Want ineens sta je stil en struikel ik bijna over je heen.

Even gaat er iets mis in je hoofd en ben je een moment van de wereld. Gelukkig blijf je min of meer staan en kunnen we na deze korte onderbreking weer door. Jij kijkt om je heen en stuurt mij de kant op die jij wilt. Een rondje door de kamer, richting de buitendeur naar de tuinbank.

Daar blijf je resoluut staan en vertelt zonder woorden wat je wilt, lekker chillen op mijn schoot.

Ik zet je zo neer dat je hoofd op mijn schouder rust. Je gezicht ontspant en je ogen gaan dicht. Ik probeer zo te gaan zitten dat ik niet voel hoe zwaar je op mijn benen zit. Ik sla mijn armen om je heen en voel me diep gelukkig.

Ruim 20 jaar loopt Floortje in hele kleine stapjes door haar leven. Zij is 24/7 afhankelijk van anderen en is dus nooit alleen. Vandaag brengt dat ons met kleine stapjes in de tuin. Daar ervaren we hoe fijn het is om samen te zijn. Zo liefdevol dat ik de zwaarte van het altijd samen moeten zijn, even niet meer als druk ervaar.