Onwenselijk gedrag, hoe ga je daarmee om?

We proberen altijd

Na het doorscrollen van mijn Facebook kwam ik onlangs weer een tekst tegen van Jillian Benfield. Een moeder van een kindje met ‘iets’ waar ik me zeer in kon vinden. Een stukje over het ‘andere’ gedrag van onze kinderen met ‘iets’. Hoe wij ons als ouders hierbij voelen en wat wij als ouders ervaren en doen.

Want ook Joas laat regelmatig onwenselijk gedrag zien. Kijk, wij zelf zijn tot op zekere hoogte gewend aan dit gedrag, corrigeren hem waar nodig, maar zien ook dat dit (vaak) weinig effect heeft. Meneer doet toch wat hij zelf wil.

Als hij bepaald gedrag vertoont als er anderen bij zijn, zie ik deze mensen vaak ongemakkelijk kijken, waardoor ik me weer ongemakkelijk voel. Want echt, je mag weten, vooral in zijn eerste levensjaren, heb ik cursussen gevolgd, boeken gelezen, bepaalde strategieën uitgeprobeerd, weer geschrapt, opnieuw geprobeerd, opnieuw dingen gelezen enzovoort! Trial and error zeg maar. Soms werkte de methode en stopte hij met het gedrag, maar meestal haalde het niet zoveel uit. Maar weet je, we doen echt ons best!

Bovendien, het meeste gedrag is tijdelijk. Soms wel heel lang tijdelijk helaas. En dan verdwijnt het weer. Zonder dat er aanleiding voor is, of dat ik iets anders heb gedaan ofzo. En vaak komt er dan weer iets anders voor in de plek. Ander gedrag wat niet wenselijk is.

Het zou zoveel makkelijker zijn als meneer kon praten. Communiceren zoals mijn andere kinderen ook doen. Het blijft vaak gissen bij Joas hoe hij zich voelt, waar hij last van heeft, wat hem dwars zit en dus ook waarom hij soms bepaald gedrag laat zien. Als moeder is het ook frustrerend, dat ik niet altijd mijn kind snap. Dat ik soms het gevoel heb tekort te schieten omdat ik hem niet begrijp en even niet weet wat de juiste weg is voor mijn prachtige bijzondere kind.

Ik sluit graag af met een vertaling uit het stukje tekst van Jillian Benfield:

'Leven in een wereld die voor hen niet toegankelijk is, kost meer moeite. Opvoeden kost vaak meer moeite. Dus als je denkt dat we meer zouden moeten doen om in te grijpen, weet dan dat onze huidige manier van handelen misschien minder doet. Als je denkt dat we te hard zijn, zijn onze kinderen misschien beter in staat om het te begrijpen dan je denkt.'

Het komt erop neer dat we gehandicapte kinderen opvoeden in een wereld die hen niet tegemoet komt. We zijn aan het uitzoeken hoe we ze het beste kunnen opvangen. Soms zijn ze uitgeput. Soms zijn wij dat ook.

We willen dat de wereld hoge verwachtingen heeft van onze kinderen, terwijl we ons tegelijkertijd realiseren dat ze daarbij meer steun en genade nodig hebben.

We proberen deze dingen zelf te onthouden. En het is een constante evenwichtsoefening.

We weten dat je ons leven niet kunt kennen. Maar weet dit: we proberen altijd.'

WE PROBEREN ALTIJD!!!