Onder de loep: de impact van zorgverleners in huis

Veel en overweldigend

Je krijgt gelijk allerlei vragen op je afgevuurd. Je hoort van dingen, waarvan je soms niet eens wist dat ze bestonden. Je krijgt te maken met emoties en angsten. Je ziet je kind soms letterlijk lijden. Je gaat door periodes heen die anderen zich niet eens in kunnen beelden.

En dan komen steeds opnieuw al die partijen langs wandelen. De ene wil dit, de andere dat. Tussendoor is je kind soms opeens erg ziek, met opnames tot gevolg.

Als ik nu nadenk over de eerste jaren, dan waren die het zwaarste, denk ik. Er was zoveel onwetendheid. Zoveel dingen waren nieuw. Praktische dingen, zoals het regelen van allerlei papierwerk of het uitvoeren van medische handelingen (zonder dat je verpleegkundige bent).

Het doet wat met je

Maar vooral ook het emotionele stukje. Steeds opnieuw kom je voor zulke moeilijke dingen te staan. Steeds opnieuw keuzes maken en die gaan dan bijvoorbeeld echt over het leven van je kind. Dan staan gelukkig manlief en ik overal hetzelfde in, maar ook daar kunnen verschillen in zijn. Emotioneel maak je vooral de eerste jaren van een zorgintensief kind veel mee.

En dan nog jijzelf, als mens. Hoe ga je met al die dingen die gebeuren met jezelf om? Je verandert voor je gevoel compleet. Je ziet opeens een leeuwin om de hoek komen. Je voelt je vaak machteloos bij dingen die je zou willen, maar niet lukken. Je hebt angsten en zorgen om je kind. Om het leven van je kind. Dat is niet in woorden te vangen. Je bent jezelf soms gewoon kwijt. Soms elkaar ook een poosje. Ja, dat is de realiteit. Je blijft heus wel samen vechten, maar er kunnen ook zware tijden zijn. En dan moet je leren accepteren dat je beide anders met situaties om kunt gaan.

Dit allemaal in een aantal zinnen geschreven. Maar hier gaan jaren overheen...

Schakelen tussen alle partijen en werkzaamheden

Je maakt samen dus veel mee, praktisch en emotioneel. Soms kan er levend verlies bij komen kijken, wat in ons geval gelukkig niet aan de orde is, maar waarvan ik heel goed begrijp dat sommigen daar wel mee te kampen hebben.

En dan nu waarom ik deze blog wilde schrijven. Het 'onder de loep' liggen.

Terwijl je dus enorm loopt te stoeien met allerlei nieuwe dingen, met allemaal heftige dingen, komen daar allerlei partijen langs. Degenen die iets verder weg staan, zoals leveranciers van hulpmiddelen of bijvoorbeeld de apotheek. Ja, je hebt wel veel met deze partijen te maken, maar ze komen niet heel dichtbij. Behalve als je een chagrijnige leverancier hebt, die hoeft dan niet meer te komen, we hadden eens een monteur die ronduit onbeschoft deed. Firma gebeld en deze persoon komt niet meer bij ons.

Maar je hebt ook te maken met mensen die heel dichtbij komen, denk aan zorgverleners. Zij komen soms uren per dag in je gezin. Of gaan mee naar school. Denk aan artsen, zij voeren gesprekken waarbij je veel deelt en super kwetsbaar bent. Dagbesteding en/of school, waar je veel contact mee hebt.

En terwijl je dus zelf aan het roeien bent, tussen al die verschillende partijen, met al die emoties, raak je soms in zo'n rietkraag terecht. Niet verder kunnen roeien. Gewoon even vastlopen. En dan zie je dat terug in hoe het met jou gaat. Automatisch zit je niet lekker in je vel, je wordt voor je gevoel soms zelfs een ander persoon en je raakt jezelf (even) kwijt.

En dan zijn er dus die partijen die van alles van je verwachten. Dat kan zo intensief zijn.

Zorgverleners zien veel van jou en jouw leven

Degene die het meest dichtbij komen zijn de zorgverleners in huis. Zij zien een hoop. Ze trekken helemaal met je op. Ze zien je in vreugdevolle tijden, maar ook in tijden van verdriet en angst. Ze zien veel emoties bij je voorbij komen. Ja, je kunt gedrag goed verstoppen. Je kunt een hoop verbloemen. Maar toch zien zij zoveel. Zij zien hoe je huis erbij ligt. Of je alles op orde hebt. Of je je haren 's morgens wel hebt gedaan. Of je een productieve dag hebt of dat er niets lukt. Ze horen je als je aan het bellen bent. Allemaal kleine dingen. Ze zijn gewoon een onderdeel van je gezin. Al is dat aan de andere kant helemaal niet zoals het hoort.

Wij hebben veel meegemaakt met zorgverleners in huis. In het begin raakte het mij enorm. Vooral omdat zij dingen vinden en bedenken over jou en jouw situatie. Soms dingen niet zeggen tegen je, maar deze wel opslaan en een oordeel vormen.

Ik ga verder niet in op details, maar ik weet wel dat zij dingen kunnen maken, maar ook kunnen breken.

Communicatie is zo belangrijk

Afgelopen jaren verschillende gezinnen gesproken in dezelfde soort situaties. En dit zijn de meest heftige. Want je wordt gepakt op jouw gedrag, of op wat je doet. Op keuzes die jij maakt voor je kind, op je openheid en eerlijkheid. Kortom: op wie je bent en wat je doet. En dat door de bril die zij op hebben. Zouden ze je vragen waar dingen vandaan komen, dan zou dat een enorm verschil maken. Tegenover je gaan zitten met 'het probleem', zou dingen oplossen. Maar helaas blijkt dat weleens moeilijk. Vertrouwen is een belangrijke basis in jouw huis, maar heb je dit vertrouwen niet? Stop dan met die zorgverlening, want anders gaat het mis.

Ik deel deze dingen bewust scherp. Voor ons gelukkig al een tijdje een heel fijn team van zorgverleners, maar pas hoorde ik weer een aantal schrijnende verhalen. Dat doet wat met mij. Daarom wilde ik dit blog schrijven. Om jullie aan te sporen tot communicatie, juist ook voor de zorgverleners.

Als zorgverlener heb je veel macht. Maar ga alsjeblieft naast ouders zitten en bedenk dat zij soms puur 'overleven'. Laat bovenstaande voorbeelden op je inwerken. Als jij naar huis gaat, ben je weer thuis. Wij hebben 24/7 zorgen en angsten. Communiceer met ouders, maak niet jouw eigen plaatje. Je ziet misschien veel, maar je ziet nooit het hele plaatje. Ga in gesprek en vraag wat jij kunt doen als zorgverlener. Dan ben je echt professioneel. Alleen signaleren is niet genoeg.

En ouders: heb je vraagtekens? Ga er alsjeblieft mee aan de slag. Jij ligt misschien altijd onder de loep, maar je hoort jezelf veilig en fijn in je eigen huis te voelen. Streef daarnaar! Probeer zoveel mogelijk jezelf te blijven. Vertel zorgverleners waarom je dingen doet zoals je ze doet. En laat vooral weten dat je graag openheid in communicatie wilt. Dat je graag wilt samenwerken, maar dat je ook respect verwacht en dat jij het op jouw manier wilt doen. Wat bij jouw gezin past. Want daar gaat het om, dat jij je veilig en fijn in je gezin voelt. En de zorgverlener komt als gast bij jou in huis.

Gebruik die loep als iets positiefs.