Ondanks zijn beperking bleef Sander rustig toen hij geopereerd moest worden

Een kleine ingreep, maar toch best spannend

Sander was 21 jaar en een grote, sterke en sportieve gozer. Toch had hij gisteren een 'reparatie' nodig. Dat betekende een operatie onder algehele narcose. Een relatief kleine ingreep, maar door zijn verstandelijke handicap best spannend. Spannend of hij alles zou blijven begrijpen wat er met hem ging gebeuren en of hij daar rustig bij kon blijven. Eerlijk gezegd vond ik het ook wel spannend of ik zelf rustig kon blijven. Ik weet nog dat ik zowat onderuit ging toen ze hem een hielprik gaven toen hij een baby was. Ik had met de chirurg afgesproken dat ik bij hem kon blijven tot hij onder zeil was in de operatiekamer. Als dat maar goed gaat.

Half zeven ‘s ochtends stonden we al samen in de hal van het Flevoziekenhuis en een kwartier later werden we naar de dagopname gebracht. Op een éénpersoonskamer werd alles wat ons te wachten stond met ons doorgenomen. Hierna werd Sander gecontroleerd op temperatuur, hartslag, bloeddruk en nog wat ander zaken. Hij liet het allemaal rustig toe, maar ik zag dat hij gespannen was. Na het beantwoorden van een vragenlijst was het wachten tot we naar de operatiekamer gebracht konden worden. Tijdens het wachten waren we bezig met bouwen van een nieuw team voor FIFA 21 in de FIFA-app op mij iPhone. Dat gaf wat afleiding.

FIFA als afleiding

Half acht was het al zover, we werden naar de voorbereidingsruimte van de OK gereden. Sander in bed in zijn operatieshirt en ik er achteraan. Daar werd weer alles opgemeten en weer dezelfde vragenlijst. De meeste vragen kon Sander inmiddels zelf beantwoorden. Een spannend moment was het aanprikken van het infuus in zijn hand. Uit ervaring wist ik dat dat geen pretje kon zijn. Uit voorzorg hadden ze bij de dagopname al een verdovende pleister op zijn hand geplakt. Toevallig kon hij precies op het moment van aanprikken de Team of the Season versie van Harry Kane kopen in de FIFA-app. Dat was voldoende afleiding. Het infuus zat erin voor hij er erg in had. Hierna kreeg ik een steriele overall aan en een haarnetje op mijn kale kop. Ja, ja, protocol is protocol. Toen de klapdeuren door de operatiekamer op.

In die vrij kleine ruimte liepen best veel maanmannetjes en -vrouwtjes gecoördineerd door elkaar, begeleid door piepende en zoemende apparaten. Best intimiderend, maar Sander bleef rustig. Weer werd alles opnieuw gemeten en opnieuw dezelfde vragen voor een driedubbele controle. Sander beantwoorde alles weer rustig. Hij leek alles met de nodige gelatenheid en nieuwsgierigheid te ondergaan. Gelukkig werd mijn hartslag niet gemeten.

Duimpje omhoog

Toen kwam het moment dat we afscheid gingen nemen. Tijdens het toedienen van de narcose vroeg ik nog of alles goed was. Door het zuurstofkapje kon hij niet antwoorden, maar half onder het laken ging zijn duim omhoog en weer naar beneden toen hij in slaap viel.

Ik werd naar een wachtruimte gebracht. Daar zou ik ook weer opgehaald worden. Toen ik alleen was ging ik even stuk, maar na een telefoontje met Monique ging het wel weer. Het verder bouwen aan het FIFA-team gaf weer de nodige afleiding, maar dit keer voor mij.

Na ongeveer een uurtje werd ik geroepen. Ik zag dat het de chirurg zelf was, maar voor ik kon schrikken zag ik zijn duim omhoog. Alles was goed gegaan en hij vertelde wat we vanaf nu moesten doen voor een volledig herstel. Even later werd ik opgehaald door de verpleging.

Door de narcose was Sander wat verward

Ik zag Sander weer in de uitslaapkamer. Hij kwam net uit de narcose en was verward. Hij wist even niet waar hij was, maar toen hij zich dat realiseerde wist hij te vertellen dat hij geopereerd was en niets had gemerkt. Gek genoeg werd hij toen even paniekerig, maar dat ging snel over met het afnemen van de narcose. Na een koud waterijsje kwam hij weer helemaal bij en konden we terug naar de afdeling.

Terug op zijn kamer was het wachten op het volledig wegtrekken van de narcose en een aantal controles van de operatiewond. Dat was na twee uurtjes ook in orde. In die tussentijd hebben we het nieuwe FIFA team helemaal afgemaakt, klaar voor de eerste wedstrijden.

Wie heeft hier eigenlijk de beperking?

Rond elf uur gingen we weer op weg naar huis. Monique had een lekkere lunch geregeld en om twee uur zat hij alweer achter de PS4 zijn nieuwe team uit te proberen.

Het was een relatief kleine ingreep, maar door zijn verstandelijke beperking vond ik het allemaal best spannend. Het ziekenhuispersoneel ging hier fantastisch mee om. Eigenlijke alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En dat is het natuurlijk ook. Achteraf gezien zat de spanning vooral bij mij. Dus ook in dit verhaal ben ik weer degene met de beperking.