Noortje was verdwenen, de hele camping zocht mee

Goedemorgen familie Vloggers, wij zijn de Terpstra familie vanuit Frankrijk, Bonjour!

Noortje komt met de camera onze mobile home inlopen, terwijl ze net het tuintje heeft gefilmd. Haha, heerlijk internationaal en wat goed, denk ik bij mezelf.

Ze heeft mijn oude mobiele telefoon gekregen, waarmee ze de hele dag alles filmt. Dat heeft ze afgekeken van van de beroemde Bellinga familie op YouTube. Alleen hier is het ongecensureerd, dus de filmpjes worden dagelijks gewist 😉.

We hebben een heerlijke vakantie gehad en merken dat het ieder jaar beter gaat.

We kunnen nu ook dingen doen die wij leuk vinden, zonder dat Noor gelijk in de weerstand gaat.

We zijn naar een klimbos geweest, waar we alle drie hebben genoten op de familieroute. Noor vond het fantastisch.

Helaas, door haar verminderde spierspanning, gaven haar beentjes het na zo’n 40 minuten op, wat een enorme frustratie opleverde. Na even rust en wat drinken, hebben we het toch positief af kunnen sluiten met de zipline over het water.

We hebben een kasteel bezocht, waar de middeleeuwen nagespeeld werden met ridders en paarden. Het ging in het Frans, maar de voorstelling sprak voor zich, erg leuk.

Noortje is een keer weggelopen van de camping, vroeg in de ochtend voor ze haar GPS horloge om had.

Ze speelde in de tuin. Papa ging brood halen, ik zag haar achter papa aanlopen, dus ik dacht dat ze mee ging. Tot papa terug kwam zonder Noor. Help. Nu liepen we al 10 minuten achter.

Als eerste keken we bij de speeltuin en het zwembad, geen Noor. We meldden het bij de receptie en kregen een fiets van de eigenaar. Ook zijn zoon sprong op een fiets om mee te zoeken. Het was een kleine camping, dus de meeste mensen wisten wie we zochten. Mijn man was op de fiets gesprongen, dus ik vervolgde lopend de zoektocht, met een bonzend hart.

De camping was afgesloten met een hek, zelfs met toegangscode, want direct achter het hek lag een meer met een wandelpad erom heen. Ik begon hem nu toch aardig te knijpen. Ik ging rondvragen wie haar had gezien, en (toeval of niet) bij het hek van de camping stond een andere ‘Down-mama’, die haar inderdaad van de camping af had zien lopen.

Ze was met anderen mee door de campingpoort gelopen, alsof ze degenen al jaren kende.

Ik zie het haar doen. Dat gebeurt namelijk vaker. We hadden deze mama nog niet eerder gezien, dus zij wist niet dat Noor bij ons hoorde. Oké, door de poort dus. Ik wil mijn man bellen om dit door te geven, als de zoon van de eigenaar met Noor aan komt.

Ik moet lachen en huilen tegelijk. Pfff, wat een stress op de vroege ochtend. Ik weet dat boos worden geen zin heeft. Noortje, zich van geen kwaad bewust, ging ‘gewoon’ een wandelingetje maken. We proberen haar uit te leggen wat dit met papa en mama doet. Of dat echt binnenkomt valt te betwijfelen.

We besluiten naar het strand te rijden voor een frisse duik. Wat een fantastisch weer hebben we in Frankrijk gehad!

Dan is het alweer tijd voor de terugreis. We rijden om 5 uur weg en Noor vindt het prachtig, zo vroeg. Ze sluipt over de camping (de auto stond niet bij het huisje). 'Ssstt iedereen slaapt, zachtjes'. Haar wijsvinger verticaal voor haar mond. Totdat ze dan in één keer keihard roept: 'Wakker worden!' (sorry voor de mensen in een tent). 'Oh nee ssstt,' corrigeert ze zichzelf dan. Snel instappen maar.

Het rijden gaat voorspoedig. Onderweg bij een groot tankstation gaan we pauzeren.

We zijn net uitgestapt als op de parkeerplaats een Citroën aan komt rijden. Voor ik kan ingrijpen trekt Noor het portier van de Citroën open en roept: 'Oom Arno!' Die is het niet, maar gelukkig kan de Franse meneer erom lachen. Tijd om naar huis te gaan met onze deugniet.