Noortje sloot haar moeder op in de slaapkamer

Noortje heeft mij opgesloten

Daar zit ik dan. Alleen op Noortje’s slaapkamer met de deur aan de buitenkant op slot. Opgesloten door mijn eigen dochter. De dag begon goed. Het is meivakantie en Sanne zou komen spelen samen met haar moeder Linda. Sanne heeft ook het syndroom van Down, is ongeveer twee jaar jonger en we hadden bedacht dat het leuk zou zijn om ze samen te laten spelen. En, net zo belangrijk, dat Linda en ik konden bijkletsen en koffiedrinken.

Het klikte tussen de meiden, het was prachtig weer. Wij zaten buiten en hielden het duo met één oog in de gaten, maar het ging prima. Er werd buiten en binnen gespeeld, kortom het was gezellig.

De dametjes gingen binnen op de bank elkaar onderstoppen met kussens en dekens. Helemaal onzichtbaar, tevoorschijn komen, en dat om de beurt. Wat een schik. Tot dat, dollend met al die dekens, een tas met keukenspeelgoed met een harde klap op de grond viel. In die tas zat een groot glazen drinkglas, zo eentje met een plastic deksel en een vast rietje erin, en die viel kapot op de grond.

Noortje is zeer gevoelig voor harde geluiden. Ze schrok zich een ongeluk en begon te huilen

Helemaal overstuur en boos, wilde ze zelfs slaan (uit onmacht) wat uiteraard niet de bedoeling is. Ik sprak haar daar rustig op aan, maar ze stormde naar boven, naar haar kamer. Linda zat bij Sanne op de bank, die ook geschrokken was, en ik liep achter Noortje aan de trap op.

Ik weet uit ervaring dat ze dan liever even alleen is om af te koelen, maar ik vond het zo sneu, dat ik toch naar haar toe liep. Ze zat op de rieten stoel, de rug naar mij toe, te snikken. Ik probeerde haar met woorden te troosten en raakte haar voorzichtig aan, maar het was nog te vroeg. Ze wilde nog niet getroost worden. Normaal ga ik dan in haar nabijheid zitten en komt ze naar mij als ze ‘klaar’ is voor een knuffel, maar nu had ik dat geduld niet. Ze springt van de stoel en voor ik het in de gaten heb, loopt ze de deur uit en draait deze op slot. Ik zat opgesloten in haar slaapkamer.

Noortje loopt over de overloop en ik weet dat ze me kan horen. Met rustige stem vraag ik haar om de deur te openen. Het huilen is inmiddels gestopt, volgens mij vindt ze dit een interessante ontwikkeling. Helaas hoor ik haar de trap aflopen en even weet ik niet of ik heel boos moet zijn of heel hard moet lachen. Rustig denk ik na.

Gelukkig is er een volwassene in huis, zij gaat me zo wel missen en zoeken

Ik besluit het slaapkamerraam open te zetten om te kijken of iemand me ziet. Noortje staat alleen in de achtertuin. 'Mama,' roept ze verbaasd. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. 'Je hebt me hier zelf opgesloten ‘gekke’ griet.' Dan hoor ik Linda de trap opkomen en word ik bevrijd. Ik hoor van haar dat Noortje de achterdeur ook op slot draaide, dat bracht haar op het idee dat ze dat boven ook weleens gedaan kon hebben, omdat ik niet naar beneden kwam. Eind goed, al goed.

Het zet me wel aan het denken. Ze heeft dit nooit eerder gedaan, maar als het zou gebeuren zonder iemand anders in huis, kan ze de weide wereld in. Wie weet waar ze naartoe gaat en dan ben ik volkomen machteloos. Ik ben niet iemand die de hele dag met de telefoon op zak loopt. Stel dat de buren aan het werk of binnen zijn, dan kan ik niemand bereiken.

Ik probeer haar een dag later uit te leggen dat ze de deur niet op slot mag draaien

Jammer genoeg heb ik niet het idee dat de boodschap overkomt. Dus maak ik een pictogram met een sleutel die op slot gedraaid wordt en een groot rood kruis erdoor. En een bak met frietjes met een groot rood kruis erdoor. Noortje is visueel ingesteld en snapt de boodschap. Deur op slot draaien is geen frietjes meer op het menu. Kom niet aan haar favoriete eten! Tot nu toe werkt het, gelukkig.