Noortje krijgt nagenoeg niks mee van de 'gekke wereld' waarin wij leven

Het is een gekke wereld

“Mama?” “Ja meis,” antwoord ik. Maandagochtend. Ik sta in de keuken het ontbijt te maken. Noortje komt de woonkamer binnen, ik kan haar vanuit de keuken niet zien. “Ik ben het, Noortje,” zegt ze. Ik glimlach. We hebben maar één kind, maar toch fijn dat ze het even meldt. Wat een heerlijke meid is het toch.

Het is begin september. De zon staat hoog aan de hemel. Na de lunch ga ik een wandeling maken, ik besluit om naar het meer te lopen. Ik kom een buurvrouw tegen die net haar rondje erop heeft zitten. “Vanmorgen was het koud en nu heeft de zon een kracht alsof het begin juli is. Het is een gekke wereld,” concludeert ze. Ik kan het alleen maar beamen. Al mijmerend loop ik verder.

Die zin 'het is een gekke wereld' hoor ik de laatste tijd vaker. In de huisartsenpraktijk waar ik werk, hadden we het erover dat er mensen vragen om hun medicatie te stoppen. Ze kunnen het niet meer betalen. Het is een gekke wereld, concludeerden we toen ook. Jonge basisschoolleerlingen worden bedolven onder Cito- en andere toetsen. Het is een gekke wereld, vertelt een vriendin.

Noortje krijgt niks of nauwelijks iets mee van deze ‘gekke wereld'

Soms ben ik daar stiekem blij om. Je hoort zoveel narigheid. Noortje laat zich op school niet toetsen en leeft in het moment.

"Ze scoort nog steeds nul," zei de juf een aantal jaar geleden. Pardon? Uh, vertel? Wij hebben de indruk dat ze mooie sprongen maakt. Juf is het hier zeker mee eens. Ze loopt niet meer weg als ze zelfstandig de jas van de kapstok mag pakken, ze blijft keurig in de rij voor de gymles.

Het lijkt zo simpel, maar voor Noortje een hele opgave. Ze klimt en klautert graag, motorisch wordt ze steeds sterker. Maar toch scoort ze, langs de schoolse lijn, nul. Juf vervolgt: “Ze telt niet tot tien en kent de kleuren niet.” Ho, wacht eens even. Als we verstoppertje spelen telt ze prima tot tien, zelfs door tot twintig. En de kleuren, dat is een dingetje inderdaad. Thuis noemt ze alles blauw, is het gemakzucht?

Al brainstormend kwamen we tot de conclusie dat ze het misschien wel weet, maar een motivatie nodig heeft om dit te tonen. Ik ga thuis direct met haar in gesprek. Ik zeg: “Noortje, papa en mama hebben de juf gesproken en die denkt dat je niet tot tien kunt tellen.” Ze begint te grinniken. Bijdehand ding.

Ik probeer Noortje uit te leggen dat het soms handig is als ze even haar best doet

Anders denken de juffen dat Noortje het niet kan of weet en mama weet inmiddels dat ze pienter genoeg is. Ze zegt niks, loopt peinzend naar de speelhoek. Ik denk dat de boodschap is aangekomen.

Ook op school proberen ze haar te stimuleren. Noortje verft heel graag. “Oké, dat mag Noor,” maar vertel juf eerst welke kleur dit is. “Geel,” klinkt het overtuigd en duidelijk. Dat is correct. En zo klimt ze in de loop van dat schooljaar van de nullijn af. Niet dat wij dat nu zo bijster interessant vinden. Het belangrijkste is dat ze met plezier naar school gaat, maar om onder niveau te blijven door desinteresse, dat hoeft nu ook weer niet. En als Noor geen zin heeft…

We zijn inmiddels een aantal jaar verder en om die reden is er ook nog geen IQ test afgenomen. Hoe betrouwbaar is de uitslag?

Noortje maakt zich niet druk over het klimaat, de politiek of bij welk gender ze zich fijn bij voelt

Ze heeft lang haar en is dus een meisje. Ze leeft in haar ‘eigen’ wereld. Een wereld waarin ze heel graag naar school gaat, geniet van familie uitjes en vakantie. Zolang op het pictobord duidelijk is wat er die dag gaat gebeuren, leeft ze in het moment. Het enige waar ze zich echt druk om kan maken, is eten. Wat eten we vandaag? En wanneer is er iemand jarig en krijgen we taart? Dat zijn de belangrijke vragen voor haar.

Als Noortje eind van de dag thuiskomt, wacht ik haar op bij de voordeur, mijn gezicht draaiend naar de zon. “Mama lekker met de wangetjes in zon?” Ik lach. “Ja heerlijk lieverd, mama houdt van de zon. Zullen we in Spanje gaan wonen?” “Dat kan niet mama, daar woont Sinterklaas.” Ik geef haar lachend een knuffel. “Wat lach je nou, mama?” vraagt ze. Ik leg uit dat Spanje heel groot is en dat wij er vast nog wel bij kunnen. Ze wil er niet van weten.

We genieten van het buiten eten en spelen dat we op vakantie gaan. Het stuur in haar klimtoren is het vliegtuig. Ik leer vandaag van haar dat we in deze ‘gekke wereld' onze eigen, mooie, positieve wereld kunnen creëren.