Nathan verrijkt ons leven, al is het lang niet gemakkelijk

Elk kind is anders, maar er zijn ook veel overeenkomsten

Je hoort weleens als je iets van Nathan deelt: 'Ooh, zo'n kindje ken ik ook. Precies hetzelfde aan jou verhaal te horen.'

Nou, dat is knap. Want wereldwijd is er nog geen match gevonden in de medische databank. Of hoe dat ook heet. Al heeft iemand een beperking met precies dezelfde naam. De praktijk kan zo anders zijn. Dat is in de medische wereld lastig. Heeft je kind het syndroom van Down? Dan kan hij toch zeker wel zindelijk worden? Dan kan zij toch zeker wel praten?

Soms ben ik blij dat Nathan geen diagnose heeft. Maar het is ook weer lastig. 'Kan je geen zindelijkheidstraining gaan doen,' was een keertje de vraag van een medewerker van de gemeente. Ik zei: 'Wil ik graag doen als ik ook maar enig idee had dat het zou gaan werken.' Dus uitgelegd hoe en wat. Bij zindelijk kunnen worden moet hij aan kunnen geven, moet hij... enz. Ojah, ze snapte het wel. Maar zei ze, we vragen het wel iedere keer. Stel dat er iets verandert.

Als je elkaar ontmoet heb je vele raakvlakken

Ieder kind is anders, maar er zijn toch ook overeenkomsten. Zowel qua beperking als qua zorg en opvoeding. Zoals dag en nacht aanstaan. Dagelijks zorgen en verzorgen. Elkaar precies aanvoelen zonder veel woorden. Als een andere ouder zijn/haar zorgen deelt, voel je automatisch mee. En ga je niet bagatelliseren. Niets is zo vervelend, dat als je je zorgen deelt, er iemand over je heen walst.

Je leert een luisterend oor te hebben, omdat je dat zelf vaak zo nodig hebt. Ik zeg vaak: zorg herkent zorg. En dan kunnen de zorgen heel verschillend zijn. Maar door wat je meemaakt, word je gevormd. Daarom ben ik ook dankbaar voor alles wat we mochten leren. Voor alle levenslessen. Nee, het is lang niet altijd makkelijk. Maar ze maken ons wel tot wie we nu zijn. Als mens, als gezin en in de omgang met anderen.

Door wat jij meemaakt kan je een ander tot troost zijn

Door jouw ervaring kan je een ander helpen. Maak van je 'zwakheid' je kracht. Dat vind ik altijd een mooie term. Al kan dat niet ieder moment. Maar die momenten kunnen er zeker wel zijn. En dan ben je dankbaar, dat je er voor die ander kunt zijn. Dat je door jouw verdriet of door jouw ervaring met die ander mee kunt voelen. Die ander echt ziet.

Je bent niet alleen! We hebben elkaar zo nodig. Wat je zorgen of beperkingen ook zijn. Zoek mensen op die jou begrijpen. Al is het maar voor een deeltje. Delen is helen zeg ik weleens. Praten, delen, schrijven, posten. Ik deed het niet toen Nathan klein was. Maar de muren kwamen op me af. Nog net niet letterlijk, want jezelf opsluiten heeft geen zin.

Als persoon ben je zorgouder. Maar als persoon ben je ook altijd nog die persoon die je altijd was. En geniet je nog steeds enorm van dat waar je altijd al van genoot. Ik heb dat zelf moeten leren.

Door tijd voor mezelf te maken, zit ik veel beter in mijn vel

Inmiddels werk ik zelfs een aantal uren in de week. Wel onder de voorwaarde dat mijn man dan thuis is. Want stel dat de zorgverlener ziek.. nee, dat risico ga ik niet nemen. Maar toch, even eruit.

Mijn man is dan het aanspreekpunt. Heerlijk is dat. Even alles loslaten en beseffen dat het zonder mij ook goedkomt. Als ouders en kinderen zijn we allemaal verschillend. We kunnen er hele boeken over schrijven.

Maar wat het belangrijkste is, doe wat goed is voor jouw situatie. Voor jouw kind. Want voor anderen hoef je niets te doen of te laten.

Allemaal verschillend. Allemaal hetzelfde

Onze lieve, mooie, prachtige zorgenkinderen. En wij mogen daar ouders van zijn. Ik ben er dankbaar voor. Nathan verrijkt ons gezinsleven. Dat is hoe wij het zien. Het leven met ons prachtige, lieve, ondeugende jongetje.