Na een burn-out werd Melinda fulltime mantelzorger voor haar zorgintensieve gezin

Een aantal jaar geleden veranderde mijn leven volledig

De slaapproblemen van onze dochter namen steeds meer toe en mijn man en ik stonden op instorten. Na een aantal omzwervingen kwam er gelukkig een arts op ons pad die ons wél serieus nam en onze dochter verder onderzocht. Ze bleek het 22Q11 syndroom te hebben. Dit is genetisch bepaald en mijn man heeft het ook.

Er volgden vele ziekenhuisbezoeken en alles stond in het teken van de zorg voor onze dochter. Maar we hebben ook een heel lieve zoon (tweeling j/m) die, op het moment dat we even uit de survival modus stapten van onze dochter, ook aandacht nodig had. Natuurlijk gaven we hem deze ook.

Daarbij voelde ik dat er iets niet goed ging met onze zoon en daarom deden we voor de zekerheid onderzoek naar autisme en adhd. Helaas bleek onze zoon autisme en adhd te hebben. Voor ons weer een klap naast alle zorg voor onze dochter. Voor hem zelf was het een openbaring. Hij was zo blij dat hij eindelijk zichzelf kon zijn en had zich voor lange tijd anders voorgedaan om net als anderen te zijn.

Toen we dat hoorden waren we blij voor hem dat dit niet meer hoefde en hij inderdaad gewoon zichzelf kon zijn. Dat maakte het omgaan met zijn stoornis niet gemakkelijker. Ondertussen ging de zorg voor onze dochter door en kregen we afgelopen zomer te horen dat ze naast een verstandelijke beperking, ADD, een sociale angst stoornis, verminderde spierspanning, ook nog eens epilepsie en slaapapneu had.

Er lijkt geen einde te komen aan de verschillende diagnoses waar we iedere keer opnieuw mee geconfronteerd worden

Het 22Q11 syndroom is heel divers en heeft zowel medische, lichamelijke en psychische kenmerken. 22Q11 is de op éen na grootste chromosoomafwijking na het syndroom van Down. Ook mijn man heeft verschillende onderzoeken ondergaan en ervaart lichamelijke problemen vanwege het syndroom.

Na jarenlang geen oppas, een klein sociaal netwerk en weinig hulp was ik volledig overbelast. Toch bleef ik stug doorgaan. Totdat ik in een burn-out belandde en een hulpverlener mij streng toesprak: “Jij bent geen moeder of partner, je bent mantelzorger en je staat op instorten.” Het kwam als een mokerslag binnen en ik kon niet meer stoppen met huilen. Ik wist dat ze gelijk had en dat het zo langer niet meer kon.

Hoewel de drempel voor mij hoog was om zelf hulp te zoeken ben ik nu in behandeling bij een psycholoog. Het is een lange weg naar herstel van de burn-out, maar het gaat steeds beter. Er zijn dagen geweest dat ik niet meer wilde leven, de gordijnen dicht deed en mezelf afvroeg wie ik eigenlijk was. Ik zit zo in die zorgmodus, dat het lastig om te bedenken wat je zelf leuk of belangrijk vindt. Laat staan dat je er tijd voor maakt.

In mijn hoofd kon ik van alles, maar op een gegeven moment was mijn lichaam gewoon helemaal op

Ik kon per dag maximaal 2-3 uur wat doen. Alle prikkels kwamen hard binnen en soms was het geluid van de vaatwasmachine al te veel. Ik heb maanden lang het gevoel gehad dat ik nooit meer vooruitgang zou zien. Zou ik altijd zo verschrikkelijk moe en somber blijven? Gelukkig voel ik nu iedere dag iets meer energie en weet ik dat mijn lichaam die tijd nodig heeft om op adem te komen en nieuwe energie op te bouwen.

Ik dacht altijd dat een burn-out mij niet zou overkomen. Ik ben positief ingesteld en een 'niet lullen maar poetsen' type, maar ook mij kan het overkomen. We moeten af van het feit dat we alles als moeders maar moeten kunnen, altijd in balans moeten zijn en nooit een slechte dag mogen hebben. Dat is volkomen onzin! Neem ruimte om gewoon jezelf te zijn, op adem te komen en te doen wat mogelijk is op het moment. Het is mijn missie om andere (zorg)moeders te helpen tijdens en na overbelasting en te laten zien dat er hoop is op herstel, hoe zwaar de weg ook is.