Mijn zonnebril verbergt mijn tranen

Het liefst zou ik gewoon keihard gaan huilen. Keihard, midden in de speeltuin. Op de grond stampen en schreeuwen:

‘Speel ALSJEBLIEFT met mijn kind!!!!’

Ik weet het, het klinkt heel kinderachtig en zo voel ik mij ook op dat moment. Ik voel een golf van emoties door mij heen gaan die ik amper aan kan. Boosheid om het feit dat de andere kinderen in de speeltuin met een boog om haar heen lopen alsof ze een besmettelijke ziekte heeft. Machteloosheid om het feit dat ik niks voor haar kan doen om deze situatie te veranderen. Verdriet omdat ik haar als moeder een leven gun die voor alle anderen ook is weggelegd en weet dat sommige dingen gewoon nooit gaan gebeuren voor haar. Jaloezie naar moeders met gezonde kinderen die klagen over stomme kleine dingen waarvan ik wilde dat dat mijn enige zorgen waren. En schuldgevoel…..

O, dat verdomde schuldgevoel. Daar kom ik maar niet los van. Ik breek mijn hoofd erover, elke keer opnieuw.

Wat nou, als ik iets sneller was geweest bij de bevalling. Hadden we dat zuurstoftekort dan niet op een of andere manier kunnen voorkomen? Had de verloskundige sneller kunnen zijn, had ik harder moeten persen, had de apparatuur dichterbij moeten zijn? Of had ik naar het ziekenhuis moeten gaan?

Met al deze twijfels en emoties zit ik op het bankje van de speeltuin. Natuurlijk ga ik niet keihard staan schreeuwen en huilen. In plaats daarvan gebruik ik mijn geheime schild. Ik zet mijn zonnebril op, zodat de tranen die mij in de ogen springen niet zichtbaar zijn voor anderen.

Ik glimlach naar mijn kinderen en klap als ze iets knaps doen.

Ik haat de speeltuin. Als Steffie er niet was geweest, zou ik er überhaupt nooit meer naartoe gaan. Het is gewoon te confronterend voor me. Alleen bij de speeltuin van de school van Myrthe, waar ook andere kinderen spelen met een beperking, voel ik mij thuis.

Als ik het allemaal over had mogen doen, was ik naar het ziekenhuis gegaan van tevoren. Maar ja, ik had zo’n romantisch beeld van een bevalling gecreëerd in mijn hoofd. Dat het mooier fijner en beter zou zijn als ik thuis zou bevallen. Gezellig met z’n drietjes als nieuw gezin met elkaar in bed liggen en dat er dan kraambezoek langskomt en we beschuit met muisjes eten.

Maar in plaats daarvan moesten we met loeiende sirenes naar het ziekenhuis tijdens de bevalling en was het nog maar de vraag of we ooit wel met z’n drieën naar huis zouden gaan.

Eigenlijk is het een wonder dat ze er nog is. En zou ik juist blij moeten zijn en dat ben ik ook! Ik zie ook echt wel dat ze heel vaak gelukkig is en wat ze allemaal wel kan.

Een paar kinderen giechelen en fluisteren in elkaars oor.

‘Kijk eens mam wat Myrthe kan!’, roept Steffie blij. Ik schrik op uit mijn gedachten en zie mijn oudste dochter dapper op een wiebelbruggetje staan, waar ze voorheen nooit op durfde te lopen.

Aan de ene kant zie ik haar trotse zusje staan en aan de andere kant staan een paar kinderen die staan te kijken, giechelen en fluisteren in elkaars oor.

Bij al mijn andere emoties kan ik trots toevoegen. Ik loop naar mijn prachtige meiden en geef ze allebei een dikke knuffel. ‘Zullen we lekker een ijsje gaan halen om het te vieren.’, fluister ik in hun oor. Ze springen en schreeuwen van blijdschap. ‘ IJsje, ijsje!’

Ik zet mijn zonnebril af, die gaat terug in mijn jaszak. Vandaag heb ik mijn schild niet meer nodig.

Webinar levend verlies op 27 juni

Speciaal voor Sophi verzorgt Tanja van Roosmalen een webinar over levend verlies. Dit webinar vindt plaats op 27 juni. Meer informatie en aanmelden via deze link. Deelname is gratis.

Digna (39) is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.

In haar werk is Digna ook nauw verbonden met autisme. Zij werkt nu ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders.

Meer weten over Digna? Bezoek haar website www.aandachtengroei.com