Mia (8) voelt zich 'ondoorzichtbaar'

Mia voelt zich niet zo gezien en gehoord.

Geruisloos komt ze binnen. Het is dat ik voor mij in het raam kan zien dat ze de woonkamer binnenloopt doordat haar schaduw het licht even kort blokkeert, anders had ik het niet geweten. Rustig gaat ze op de bank zitten en bladert in een boekje. Gisteren hadden we een gesprek samen over haar en haar vriendinnen. Ze voelt zich de laatste tijd niet zo gezien en gehoord.

Of zoals Mia dat zelf zegt: ‘Ik ben een beetje ondoorzichtbaar. Ze zien me natuurlijk wel, maar het lijkt net of ze mij niet snappen.’

Ze wil niet meer afspreken met vriendinnen.

Tja, je niet gezien of gehoord voelen door een ander. Wie heeft er nou nog nooit last van gehad? Het is een vreselijk naar gevoel en meestal zonder je je alleen maar meer af als gevolg. En dat gebeurt er dus ook met Mia. Ze wil niet meer afspreken met haar vriendinnen, ze wil niet meer bellen en zelfs niet meer naar een feestje aankomende vrijdagmiddag.

Mijn moederlijke instinct stond gister tijdens het gesprek klaar met allerlei tips en uitleg, maar ik heb me ingehouden. Ik heb geluisterd naar haar verhalen en onzekerheden. Ik heb verteld dat ik mij ook wel eens niet gezien heb gevoeld bij andere mensen en dat ik weet hoe rot dat kan voelen.

Nieuwe woorden die nog niemand bedacht heeft.

Ondoorzichtbaar, denk ik. Wat een prachtig woord. Een perfect woord om aan te tonen dat je fysiek wel gezien wordt, maar je het gevoel hebt dat men door je heen kijkt zonder dat je wordt opgemerkt. Het is één van de mooie dingen van dyslectie, er ontstaan nieuwe woorden in je hoofd en op papier die nog niemand bedacht heeft.

Natuurlijk weet ik wel dat die woorden niet echt bestaan en ook niet helpend zijn in het ‘normale’ leven, maar ik zie er toch altijd de schoonheid van in.

‘Nog even over gister Mia, wat doen we nou met dat feestje vrijdag?’, zeg ik terwijl ik naast haar kom zitten. ‘We gaan blinddoeken en dan tegen iets aanslaan waar snoep uitvalt. Dat lijkt me wel leuk.’, zegt ze ineens verrassend blij.

Mijn moederlijke zorgen verdwijnen direct. Als iedereen geblinddoekt is, zijn ze in ieder geval allemaal ondoorzichtbaar. 😊

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.