Maud (14) woont in een samengesteld gezin met 4 brussen

Ik was weduwe toen ik Bas ontmoette

Sinds 2018 zijn Bas en ik samen. En sinds 2019 wonen we samen. Bas kwam uit een scheiding en ik ben in 2015 mijn man verloren door een auto-ongeluk. Eigenlijk ging het samenwonen vrij natuurlijk. Bas was al regelmatig bij ons thuis en ook zijn kinderen kwamen vaak logeren.

We hebben al vrij snel bedacht dat het handiger was als we met z’n allen in één huis gingen wonen

Daarbij komt dat mijn huis helemaal is aangepast op de rolstoel van Maud. In de meeste woningen (vooral oude woningen) zijn de deurposten niet breed genoeg wat het lastiger maakt voor ons om langs te komen.

Niet alle kinderen wonen fulltime bij ons. De kinderen van Bas zijn voornamelijk bij hun moeder, maar we zien ze wel heel vaak. We wonen in hetzelfde dorp en ze komen ook vaak spelen. Vooral Lize en Roos zijn dikke vriendinnen geworden. Lize slaapt altijd op de kamer van Roos als ze er is, dat vinden ze fijn.

Jorrik slaapt in een eigen kamertje, wat vroeger de logeerkamer was. Ze komen om het weekend 2 nachten logeren en elke woensdag. Over het algemeen kunnen de kinderen het goed met elkaar vinden.

Voor de kinderen van Bas is het best lastig om rekening te houden met Maud

Wat ik heel erg heb geleerd de afgelopen jaren is dat het voor mij en mijn kinderen heel logisch is om rekening te houden met Maud. Eigenlijk is ons hele leven op haar afgestemd. Toen Bas en de kinderen bij ons kwamen wonen, merkte ik pas dat dat voor zijn kinderen en voor hem veel lastiger is.

Zo kan Jorrik heel erg mopperen en zeuren over dat hij naar de kermis wil, terwijl ik weet dat dat met Maud een drama gaat worden. Mijn kinderen accepteren het en begrijpen het als er iets niet kan en gaan daar niet over door.

Jorrik is natuurlijk helemaal niet gewend in zijn jonge jaren om zoveel rekening met iemand te houden en vindt dat moeilijk om nu ineens wel te moeten doen.

Spontaan iets doen is bij ons meteen een hele onderneming

Hij stelde hele spontane dingen voor, hapje eten ergens of wandelingetje langs het strand. Super leuk natuurlijk! Graag zou ik meteen ja zeggen, maar bij ons wordt dat altijd een georganiseerde onderneming.

Er moet een speciale rolstoel mee, die in de garage staat van vrienden. Die moet ik eerst bellen om te vragen of ik die kan ophalen. Alles inladen, zorgen dat ik alles mee heb voor Maud en bekijken waar ik haar kan verschonen en verzorgen als we onderweg zijn.

We weten op die dag dus ook al precies hoe laat we waar zijn. Niet echt spontaan nee, maar wij zijn dat gewend en vinden het heel gewoon. Wel logisch dat dat voor Bas en zijn kinderen wennen was.

Ik ben met nog meer respect naar Roos en Kai gaan kijken door die situatie

Wat een kanjers zijn het eigenlijk, dat ze nooit over Maud klagen.

Bas gaat nu af en toe alleen op pad met zijn eigen kinderen of hij neemt Kai en Roos ook mee om dingen te gaan doen die met Maud niet kunnen. Zo lukt het ons om iedereen voldoende aandacht te geven.

Samen oplossingen bedenken

Wat ik geleerd heb uit deze situatie is dat het goed is om te proberen om met elkaar oplossingen te bedenken als je ergens tegenaan loopt.

Kinderen vinden het fijn om zelf ook mee te denken. En vaak hebben zij ook hele creatieve oplossingen! Zo doen wij om de vrijdagavond een spelletjesavond. Dat idee kwam van Roos en Lize.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.